Հայրս բարեկիրթ էր ու արժանապատիվ,  նրբանկատ էր ու հոգատար,  էությամբ  արիստոկրատ էր (մոր կողմից Մուշի իշխանական տներից մեկի` Ասլանանց շառավիղներից էր), ուսումնատենչ էր, շատ էր կարդում (ես ու հայրս նույն տարում ընդունվեցինք և ավարտեցինք բուհը):  Ուներ հետաքրքրությունների շատ լայն շրջանակ. աերոդինամիկայից մինչև փիլիսոփայություն, բժշկությունից մինչև աստվածաբանություն: Հավասարակշիռ էր ու համբերատար:

Արագ կողոմորոշվելու ընդունակություն ուներ: Հեռատես էր ու հեռազգաց: Մի քանի քայլ առաջ կարողանում էր անսխալ տեսնել դեպքերի ու իրադարձությունների հետագա ընթացքը:

Օդաչու լինելու պատճառով հաճախակի բացակայում էր տնից, բայց բավական էր` հինգիցս մեկն ու մեկը հիվանդանար, նա զանգում էր ու հարցնում հատկապես նրանից, ով այդ պահին վատառողջ էր: Եղել են դեպքեր, երբ նա հեռվից զանգահարել է, կոնկրետ նշել այն տեղը, ուր գնալով` հայտաբերել ենք փորձանքի մեջ հայտնված եղբորս կամ  քույրիկներիցս մեկն ու մեկին: Մեզ համար դա նույնքան սովորական էր, որքան ասենք հիվանդ եղած ժամանակ Նարեկի զորությամբ ջերմություն իջնելու փաստը: Հիվանդանում էինք թե չէ, պապիկս բացում էր Նարեկը, գտնում համապատասխան գլուխը, կարդում հատվածը ու, որքան էլ զարմանալի էր` լավանում էինք:

Սիրում էր օգնել մարդկանց, ու երբեմն դա անում էր մեր` երեխաներիս հաշվին: Բանն այն էր որ, որպես օդաչուի զավակներ, մենք իրավունք ունեինք տարին մեկ անվճար գնալ որ երկիր` ուզում ենք: Բայց մինչև հերթը հասնում էր մեզ, պարզվում էր, որ հայրս արդեն լիուլի օգտվել էր արդ արտոնությունից` արտասահմանից Հայաստան վերադարձնելով անօթևան հայերի…

Սուր միտք ուներ,  նուրբ ու չվիրավորող հումոր:

Պարտաճանաչ էր, ամեն ինչի մասին  ամենայն մանրամասնությամբ նախապես պլանավորում էր, բայց, եթե  համենայն դեպս, լինում էին բաներ, որ իր ուզածի պես չէր լինում` առանց դույզն-ինչ նյարդայնանալու տեղի էր տալիս:

Երբեք ոչինչ չէր պարտադրում` վերջին խոսքի ու վճիռ կայացնելու իրավունքը միշտ թողնելով մեզ: Հինգիս էլ սիրում ու գուրգուրում էր` ամեն մեկին յուրովի: Սիրում էր կրկնել, որ ինքը աշխարհի ամենահարուստ մարդն է, որովհետև մեզ  ունի:

Նունե Մովսիսյան