Սևանա լիճը, ինձ համար, եղել և մնում է ոգեշնչման աղբյուր: Սևանի հետ ես ինձ հրաշալի եմ զգում, նման զգացողություն ես մեկ էլ մեր եկեղեցիներում ու հատկապես՝ վանքերում եմ ունենում:

Սևանա լճի հետ հանդիպելիս առաջին բանը, որ ակամայից, կամքիցս անկախ ուզում եմ անել՝ աղոթելն է: Չեմ կարողանա բացատրել՝ ինչու է այդպես:

Զարմանալի էներգետիկա ունի Սևանա լիճը: Ամեն անգամ հանդիպելիս՝ միշտ Ոգեղենի ու Նորի բացահայտում եմ ունենում: Այս անգամ բացահայտածս շշմելու էր:

Ժողովուրդ, երբևէ տեսե՞լ եք՝ ինչպես է մաքրվում Սևանա լիճը:

Ջրային տարածքը մաքրվում է հանճարեղ կերպով (ուրիշ բառով չես ասի):

Մաքրվում է ինքն իրենով, առանց որևէ օգնության: Ու դրա համար, պարզվում է՝ քամի կամ փոթորիկ պետք չէ:

Իր մեջ հայտնված ցանկացած առարկա` լիճը խաղաղ ու դանդաղ, առանց դույզն-ինչ շտապելու, մի ալիքից մյուսը փոխանցելով բերում-հասցնում է ափ, իրենից դուրս մղում ու նույն խաղաղությամբ թողնում-հեռանում:

Սրանից ավելի իմաստուն փիլիսոփայությո՞ւն….

Լուսանկարը՝  անձնական արխիվից