Կան երկու տեսակի մարդիկ. ոմանք դժգոհում են, մյուսները՝  գոհանում:

Մարդիկ, ովքեր դժգոհում են, դժբախտ են լինում, որովհետև նրանց սիրտը երբեք չի բացվում, երբեք չի ծաղկում: Այս մարդիկ բացասական մոտեցում ունեն կյանքի նկատմամբ: Նրանք նայում են միայն կյանքի մութ կողմի ուղղությամբ՝  չտեսնելով լուսավոր կողմը: Նրանք հաշվում են վարդի փշերը, բայց չեն կարողանալ հիանալ վարդերով:

Բայց, եթե դու պատրաստ ես հիանալ ծաղիկների գեղեցկությամբ, մթության լռությամբ և օվկիանոս ձգտող գետի ուրախությամբ, քո ներսում ինչ-որ բան է բացվում: Դու պատրաստվում ես աճելուն, դու դադարում ես փակված լինել:

Գոհությունը քո և լինելության միջև կամուրջ է:

Գոհանալով՝  դու սկսում ես ավելի ու ավելի ընկալունակ դառնալ, ավելի ու ավելի՝  արժանահավատ:

Դու դառնում ես պոետ:

Քո զգայունակությունը քեզ օգնում է ըմբռնել մեզ շրջապատող աշխարհի անհավատալի գեղեցկությունը, այդ գեղեցկության առեղծվածային գաղտնիքը, որը ոչ սկիզբ ունի, ոչ էլ՝  վերջ:

Մեծ խորհուրդին հաղորդակից դառնալու զգացումը ծնում է երանություն:

Գոհությունը աղոթք է, երանությունը՝  աղոթքի բուրմունքը:

Աղբյուր՝  Ошо

Ռուսերենից թարգմանությունը՝  Նունե Մովսիսյանի

Կարող եք ծանոթանալ նաև  «Օշո» կայքէջին