«Ով գիտի՝  չի խոսում: Ով խոսում է՝ չգիտի: Ով թողնում է իր ցանկությունները, հրաժարվում կրքերից, բթացնում իր խորաթափանցությունը, ազատում իրեն քաոսից, չափավորում իր փայլը, նմանեցնում իրեն փոշեհատիկի, դառնում է խորագույն: Նրան չի կարելի մոտեցնել մտերմանալու համար, նրան չի կարելի մոտեցնել արհամարհելու համար, նրան չի կարելի մոտեցնել օգտվելու համար, նրան չի կարելի մոտեցնել բարձրացնելու համար, նրան չի կարելի մոտեցնել ցածրացնելու համար: Ահա ինչու է նա հարգված Աշխարհում»:

«Ջուրը հանդարտ է ու զիջող: Բայց այն ծնկի է բերում լեռներին, որոնք կոշտ են ու անհանդուրժող: Մեղմությունը հաղթում է կոպտությանը,«թույլը» հաղթում է «ուժեղին»:

Լաո Ցզի «Գիրք ճանապարհի և առաքինության մասին»

Անտառում

Ծառերն են սառչում,

Աշունը շնչեց լեռներից:

Ցրվում է ամպը,

Լուսավոր է տարածքը գետի:

Անտառի թավուտում

Թափառում եմ հիմա միայնակ:

Ո՞ւմ հետ որոնեմ

Ուշացած ծաղիկը աշնան:

Լեռնային տնակը

Գնում եմ ես, գնում անվերջ

Այս լեռնային կածանով թեք,

Կարկաչում է առվակը ժիր,

Ջուրն է երգում ամենուրեք:

Սաղարթներից շրշյունն աշնան

Շան կլանչին է խառնվում,

Ու սոսյաց մեջ, ամպի տակից

Տան կրակն է փայլում հեռվում…

Զբոսանք լեռներում

Լեռնային նեղ արահետով

Ելնում եմ ես լանջերն ի վեր,

Մի խրճիթ է թախծում մենակ

Ամպերի մեջ ճերմակահեր:

Սայլս է կանգնում, դյութում է ինձ

Բարձր թխկին ամպերն ի վար.

Նա տերևներ ունի կարմիր

Գարնան չքնաղ ծաղկունքից վառ:

Զով գիշերին

Ցողիկներ կան խոտի վրա,

Մարգարիտներ լինեն ասես,

Վարագույրիս ստվերն ահա

Ծփում է մեղմ ալիքի պես:

Նստում եմ ես տխուր-տրտում.

Տերևներն են ընկնում աշնան,

Իմ պարտեզի տաղավարում

Այսօր ինչքա՜ն աստղիկներ կան:

Ոսկյա հրի աղբյուրը

Կա մի ոսկա հրի աղբյուր,

Նրա պայծառ շիթն եմ ըմպում,

Դրա համար կարող եմ ես

Հազար տարի ապրել կյանքում,

Ու փիրուզյա փյունիկն անմահ

Տանում է ինձ վիշապի հետ

Դեպի պալատն արքայական,

Որ խոնարհվեմ Տիրոջն հավետ:

Ուղեկցում եմ գարնանը

Անց են կենում օրեն անվերջ,

Ծերությունն է մոտենում ինձ,

Տարիներն են գնում անդարձ,

Եվ գարունն է գալիս նորից:

Ե՜կ, վայելենք աշխարհն արար,

Մեր թասերում դեռ գինի կա,

Ծաղիկներին մի ափսոսա,-

Նրանք նորից աշխարհ կգան…

Գարնանային առավոտ

Լուսաբացին ես արթնացա

Շուրջս՝  կապույտ մշուշ,

Թփուտների խիտ մացառում

Հավքն էր երգում անուշ:

Հորդ անձրևի աղմուկի տակ

Գիշերն անցավ լռին,

Ինչքա՜ն վարդեր գիշերվա մեջ

Թոշնած ընկան հողին:

Ձյունը գետի վրա

Էլ չեն թռչում հավքերն աշնան

Ճերմակահեր լեռներն ի վեր,

Հետքեր չկան շավիղներում,

Ձյունն է ծածկում կածան ու լեռ:

Մի ծեր ձկնորս՝ թիկնոցն ուսին,

Մաշված գլխարկ ճակտին մռայլ,

Վարում է լուռ նավակն իր որբ…

Ձյունն է փայլում գետի վրա:

Աղբյուր՝  «Չինական պոեզիա և Լաո Ցզի», Երևան, «Իրավունք» 2009թ