Հե՜յ, տերև՛, ասա՛ ինձ, որտե՞ղ ես այդ ուժը գտնում,

Ինչպե՞ս ես ճյուղը ճեղքում,

Քո բանտից ո՞նց ես լույս աշխարհ մտնում,

Ասա՛, ասա՛, որպեսզի մենք էլ կարողանանք

Մեր իսկ բանտից դուրս գալ դեպի լույս:

Հե՜յ, նոճի՛, դու սկիզբ ես առնում հողից, բայց

Ի՜նչ հպարտորեն ես դու ձգվում վերև,

Ո՞վ է քեզ սովորեցրել, ո՞վ է քեզ ցույց տվել,

Սովորեցրո՛ւ և մեզ՝ ինչպես ես բարձրանում դեպ վեր:

Հե՜յ, բողբո՛ջ, որ ներկված ես արյամբ,

Ու դուրս ես գալիս քո միջից,

Ասա՛ մեզ, բողբո՛ջ, ի՞նչ է  սերը,

Ինքներս մեզնից դուրս գալ սովորեցրու:

Աղբյուրը վաստակում է անսպառ գանձեր

Այնտեղից, որտեղից ոսկի են հանում:

Ի՜նչ հանճարեղ է միտքը, ի՜նչ պայծառ է դեմքը,

Ի՜նչ երջանիկ է սիրտը և ի՜նչ՝  ուրախ:

Եթե ես կարողանա՜յի տեսնել ինքս ինձ: Բայց՝  ոչ.

Խառնված ներկերից անգունություն է ստացվում,

Ոգին իմ չգիտե՝ ինչ ասել է խաղաղություն,

Բայց ինչքա՜ն հանգիստ է իմ հոգին,

Ծովն է ողողել ինձ, բայց հրա՜շք.

Անեզր ծովն այդ իմ ներսում է…

Աղբյուրը՝  Руми

Լուսանկարը՝ անձնական արխիվից (Թորթում լիճ. Էրզրում)

Ռուսերենից թարգմանությունը՝  Նունե Մովսիսյանի

Կարող եք ծանոթանալ նաև՝  Ջալալ Ադ Դին Ռումի

Պարսկական ժամանակակից պոեզիա