Երբ դու տխուր ես, ուղղակի տխրիր:

Դա հեշտ է.

Երբ դու տխուր ես, ուղղակի զգա՛ տխրությունը:

Մի՛ փորձիր ուրախ լինել: Փորձն այդ հոգնեցնող է:

Մի՛ վանիր տխրությունը հեռու:

Մի՛ խեղդիր այն:

Մի՛ փորձիր ազդել նրա վրա,

Կամ էլ՝  փոխակերպել այն:

Նույնիսկ մի՛ փորձիր «բուժել» նրան:

Կարիք չկա ընդունելու այն:

Պարզապես գիտակցի՛ր՝ նա արդեն եկել է:

Քո էության մեջ թախիծն այդ բավարար տեղ ունի:

Դու երկինք ես, թախիծը՝ ընդամենը անցնող վատ եղանակ:

Դու անսահման ես, թախիծը՝ ժամանակավոր մի բան:

Դու հավերժական ես, թախիծը մշտապես տան կարոտ ունի:

Դա նույնքան պարզ է.

Ուշադրությո՛ւն դարձրու քո տխրությանը:

Կարդա՛ նրան:

Թույլ տուր՝ հանգստանա քեզ մոտ,

Իսկ հետո թող, որ գնա:

Եվ դու կճանաչես թախիծի սուրբ էությունը:

Նրա կենսասիրությունը: Նրա ուրախությունը:

Աղբյուր՝  Джефф Фостер

Ռուսերենից թարգմանությունը՝  Նունե Մովսիսյանի

Կարող եք ծանոթանալ նաև  «Ջեֆֆ Ֆոստեր»  կայքէջին