Ու տարբերում հստակ չարն ու բարին,
Բայց դու ինչո՞ւ եկար, իմ սեթևեթ,
Ու կանգնեցիր սիրուս ճանապարհին:
Ինչո՞ւ եկար, որ ես ոչինչ, ոչինչ
Չհասկանամ նորից պատանու պես,
Ոչ հայացքները քո խրթին ու ջինջ,
Ոչ հմայքները քո և չար և հեզ:
Ինչո՞ւ եկար, որ ես երազանքիս
Շքեղ գաղտնարանը նորից բանամ,
Ծիածաններ, գույներ հանեմ անգին,
Քեզ զարդարեմ ու լուռ սքանչանամ:
Որ քեզ հանեմ լուսե մի բարձունքի
Ու կերպարանքը քո լույսով ցողեմ,
Մաքրության մեջ վճիտ իմ արցունքի
Ամբողջ քո հասակը արտացոլեմ:
Եվ որ հետո, հետո բերեմ քեզ վար
Իբրև իմ իսկ ձեռքով կերտված բագին…
Ես հաշտ էի ապրում, ինչո՞ւ եկար
Ինձ մատնելու այս հին տառապանքին:

Երբ վերջին անգամ աչքերս փակվեն 

Երբ վերջին անգամ աչքերս փակվեն այս աշխարհի դեմ,
Եվ հայացքիս դեմ թրթռա վերջին ճառագայթը ջինջ,
Կոպերիս տակով մի վերջին անգամ կվազի, գիտեմ,
Մի ոտաբոբիկ, բարակ մի աղջիկ:

Նա, որ աչքերի առեղծվածներում լույս ուներ ու սև,
Նա, որ անմեղ էր և անմեղորեն չար ու մեղսական,
Նա, որի հետքով պատանութունս վազեց հևիհև,
Վազեց կարոտով, չհասավ սակայն…

Երբ վերջին անգամ աչքերս փակվեն այս աշխարհի դեմ,
Ու երբ ճակատիս թրթռա շունչը ուրիշ մի հովի,
Իմ կոպերի տակ մի վերջին անգամ կփռվի, գիտեմ,
Մի արևավոր, հեռավոր հովիտ:

Կխշշա խաղաղ ոսկե մի գետակ ու բարդի մի զով,
Կթախծի լռին կտուրն արևոտ, տունն իմ հայրական,
Հեռու մի հովիտ,ուր կարոտներիս արահետներով
Քայլեցի անվերջ, չհասա, սակայն…

Երբ վերջին անգամ աչքերս փակվեն այս աշխարհի դեմ,
Ու փռվի իմ դեմ անհուն լռության ուրիշ մի եզերք,
Ծարավից ճաքած շուրթերիս վրա կդողա, գիտեմ,
Մի զարմանալի, պարզ ու տաք մի երգ:

Երգ, որ անբառ է իբրև թախծություն ու իբրև հառաչ,
Երգ, որ անհուն է, անմեկնելի է ու անեզրական,
Երգ, որ ողջ կյանքում իմ շրթունքների կարոտին թառած,
Թրթռաց, դողաց, չծնվեց սակայն…

Եկար նազանքիդ բեկումով փխրուն,
Եվ թարթիչներիդ թախիծը թեքած,
Նստում էիր լուռ ու ինձ հետ տխրում։

Ու ես, որ կյանքում զատել գիտեի
Եվ մեղքի շողքը, և սերը արդար,
Քո աչքերի դեմ կարկամում էի
Եվ անզոր էի հայացքդ կարդալ։

Մերթ դողում էր նա իբրև սև արցունք,
Մերթ վառում թաքուն ու կանչող լույսեր,
Դու՝ ոտից գլուխ մի խրթին հարցում,
Դու՝ ոտից գլուխ տառապանք ու սեր։

Եվ ինչո՞ ւ եկար, ի՞նչ էիր ուզում,
Ինչո՞ ւ հեռացար… Չգիտեմ ոչինչ։
Եվ հիմա հեռվից տենդորեն հուզում,
Այրում են հեռվից աչքերը քո ջինջ։

Քեզնից մնացած այս թախիծը խոր
Մթնով զարթնում է ու լուռ հեծեծում…
Նա քո՛նն է նաև, նա մանուկ է որբ
Ու որբի նման քո դուռն է ծեծում։

Քո աչքերի խավարում

Քո աչքերի խավարում
Ժամադրվեն թող այսօր
Իմ գաղտնիքը թախծալի
Եվ առեղծվածը քո լույս…

Որ արթնանում է հանկարծ ու մորմոքում հոգուդ մեջ:

Ահա գնացքը կանգնեց մի անծանոթ կայանում,
Եվ անծանոթ մի աղջիկ կարծես ձեռքով է անում:

Անդամալույծ ու խարտյաշ, աչքերը լի կապույտով,
Չթե զգեստն է ծփում երիցուկով ու պուտով:

Եվ թվում է հոգուդ մեջ կան շշուկներ ու բառեր,
Որ պիտի սիրտդ կյանքում միայն նրան վստահեր:

Թվում է՝ նա է, այդ նա քո երազանքն իսկական,
Որին փնտրել աշխարհում ու չես գտել դու սակայն:

Բայց զիլ ղողանջ ու սուլոց… Մնում է նա կայանում,
Իսկ քեզ գնացքը նորից հեռու-հեռու է տանում:

Եվ անանուն մի կարոտ, անհասնելի ինչ-որ տենչ
Արթնանում է քո հոգում ու մորմոքում է անվերջ: