Ինքնաբավ մարդն ինքնին սեր է: Նա սիրահարված չէ, նա Սեր է: Նա սիրում է հանուն սիրո:

Նա այդպես է արտահայտում իր երախտագիտությունը կյանքին: Սերը նրա երախտագիտությունն է, սերը նրա աղոթքն է: Այդ իսկ պատճառով նա սիրում է բոլորին և յուրաքանչյուրին:

Նա ոչինչ չի պահանջում դրա դիմաց, նա պարզապես տալիս է, քանզի Աստված նրա հանդեպ այնքա՜ն շռայլ է գտնվել, որ այդ ամենը չկիսել ուրիշների հետ նա պարզապես չի կարող:

Դա հրաշք է. որքան շատ ենք մենք տալիս, այնքան շատ է մեզ տրվում: Հենց որ դու սովորես տալու գիտությունը, հասկանաս նրա գաղտնիքներն ու թվաբանությունը, դու կդադարես ժլատ լինել, դու կսկսես մարդկանց հետ կիսել այն ամենը, ինչը կարող ես:

Դու կտաս, և այդ ժամանակ դու շատ ավելին կունենաս:

Բաժանի՛ր երանություն և սեր, գնա՛ փոխըմբռնման, տո՛ւր այն ամենը, ինչը դու կարող ես տալ, դրա մեջ է քո ներքին հարստությունը:

Երբ ես ասում եմ` ինքնաբավ մարդը տեղով մեկ սեր է, ես ի նկատի ունեմ նրա տալու-բաժանելու կարողությունը:

Թո՛ղ որ քո մեջ լինի այդ փոփոխությունը` եղի՛ր ինքնաբավ: Այդ ժամ հրաշք կպատահի. սերը դեպի քեզ կհոսի հազարավոր առվակներով, բազմաթիվ ուղիներով, տարբեր հարթություններով:

Կյանքը կդառնա քո հարստությունը` քեզ որպես պարգև տալով անիմանալի ինտելեկտ և անհասանելի միտք` կյանքը դարձնելով մեծ առեղծված և զմայլանք…

Աղբյուր`   Ошо  — Утренние медитации

Ռուսերենից թարգմանությունը՝  Նունե Մովսիսյանի

Կարող եք ծանոթանալ նաև՝  «Օշո» կայքէջին