Սեր:

Ահագին ժամանակ է անցել, ինչ ես ստացել եմ քո նամակը:

Ես ուրախ եմ, որ դու ձգտում ես հանգստության, բայց մոռացիր այն մասին, թե քեզ կթողնեն:

Ոչ ոք չի թողնի:

Պարզապես պետք է հանձնվել և դառնալ օվկիանոսի մի կաթիլը:

Ըստ էության, կաթիլը հենց օվկիանոսն է, ուղղակի կաթիլն այդ մասին չգիտի. ահա այստեղ է սահմանագիծը:

Մեդիատացիայի դատարկության մեջ անհետանում է այդ բաժանումը:

Մեդիտացիան կյանքի սադխանայի կենտրոնն է:

Մտածողության գործընթացը դանդաղում է`  տեղ բացելով հանգստության և դատարկության համար:

Երբ մտքերն անհետանում են, ի հայտ է գալիս տեսնողը` վկան, և անգիտակցականի բարդույթը վերանում է:

Ամենայն կախվածության պատճառը հենց այդ բարդույթն է:

Սկզբում այն, ինչպես քարը, թվում է ամուր, բայց համբերատար փնտրողը մի օր հայտնաբերում է, որ դա ընդամենը երազ է, քամու հոսանք:

Թող քո մեդիտացիայից դուրս եկած ծիլը ծաղկի ինչպես սամադխի:

Լավագույն մաղթանքներս բոլորին:

Մնացածի մասին` հանդիպման ժամանակ:

1963 թ.