Ես չգիտեմ՝ դուք հավատո՞ւմ եք, թե՞ ոչ ճակատագրին, կարմային, Աստծուն:

Չգիտեմ՝ ինչի՞ն եք ապավիում, երբ ողբերգական լուրը ձեզ ծնկի է բերում: Ի՞նչն է օգնում, երբ փլուզվում է պատրանքների հանդեպ ձեր վերահսկողությունը և անվտանգությունը: Ձեզ ո՞ր մտքերն են հանգստացնում և թույլ տալիս քնել:

Մարդիկ հավերժ չեն, խոցելի են ու փխրուն: Հանգամանքներն անկանխատեսելի են: Քեզ և քո սիրելիների անվտանգությունը վերահսկելու հնարավորության բացակայությունը երբեմն խենթացնում է: Սակայն վերահսկել այն, ինչ տեղի է ունենալու, ավա՜ղ, անհնար է:

Ինչո՞ւ պետք է ինչ-որ հրեշային բան պատահի, որպեսզի մենք սկսենք զանգահարել միմյանց, իրար տուն գնանք, աջակցելու ձևեր առաջարկենք: Թվում է, թե մահվան խնդիրը կյանքը հեշտ դարձնելն է՝ հիշեցնելով, որ մենք ունենք անգին նվեր, որը մի օր առանց նախազգուշացնելու անհետանում է:

Ի՞նչ է հետևում սրանից: Հետևում է՝

— Ապրե՛լ: Կարել չթե թեթև շորեր:

-Դուք մտածում եք՝ կմաշե՞ք այդ ամենը:

-Ես կարծում եմ, որ այդ ամենը պե՛տք է կարել:

Արտասվե՛լ, լռե՛լ, գրկե՛լ սիրելիներին: Իսկ հետո շարունակել առավելագույն չափով անլրջանալ, ծիծաղել, երգել, փոխել աշխատանքը, թեյ ընպել: Խելքահան լինել մայրամուտի, ուռած բողբոջի, գարնանային քամու, այտի փոսիկի և ժպիտի համար: Որսալ սուր զգացողություններ ունենալու ամեն մի հնարավորություն. սիրահարվել, վախենալ, անցնել վտանգի միջով, որոշել, ձայնել, արարել՝ ուղիղ նայելով այդ ամենի աչքերի մեջ և հավաքել այն պահերը, երբ կտրվում է շունչը, ցավում է սիրտը և փշաքաղվում է մարմինը:

Հեռո՛ւ մնա սովորական պճնամոլությունից, դո՛ւրս արի դիտորդի կարգավիճակից, մոռացի՛ր ծաղրող ցինիզմն ու այն սատարողների աջակցությունը, դադարի՛ր քչփորել նորությունները, անպետք գրքույկները և ուրիշների անձնական կյանքը:

Կյանքդ ապրի՛ր ագահորեն և բաց:

Ասում են, որպեսզի հասկանաս՝ ճիշտ ես ընտրել քո ուղին, որով գնում ես, կարելի է իմանալ միայն հետևյալ կերպ` որքան ես դու երջանիկ, երբ քայլում ես այդ ճանապարհով:

Հենց դո՛ւ, հա՛, հենց էլ՝ երջանիկ:

Աղբյուրը՝  sobiratelzvezd.ru

Թարգմանական ծաղկաքաղը՝  Նունե Մովսիսյանի