Արժանավոր և հարգված մարդ լինելու կարիք չկա: Գրողի ծոցը կորչեն բոլոր կոչումները:
Եթե դուք հաջողակ եք, եթե ձեր գործունեության արդյունքում պլյուսներ ունեք, եթե ձեր աշխատանքում առաջխաղացում կա, եթե մրցավազքում հաղթում եք` իմացած լինեք, որ ձեզ շատ էլ չեն սիրելու: Դուք պետք է ազատվեք բոլորին սիրելու լինելու պատրանքից:
Ձեզ ինչ-որ մեկը ինչ-որ բան տալու պարտավորություն չունի: Դա սեր չէ: Սերը այն դեպք չէ, որ դուք պետք է խնդրեք, վաստակեք կամ արժանին մատուցեք: Դուք արժանավոր մարդ լինելու պարտավորություն չունեք:
Ձեզ հարկավոր է միայն լինել կենսասեր մեկը, և դուք կդառնաք արժանի: Քանի որ դուք անբաժանելի չեք աստղերից, լեռներից, մարգագետնում խշշացող ծառերից: Եվ դուք հետևում եք շնչառությանը` ինչպես է այն բարձրանում և իջնում: Դուք ձեր ներսի տիրույթում ստեղծում եք վաղուց մոռացված` ամոթի, վախի, թերարժեքության, տխրության զգացումներ: Դուք սովորում եք վստահել մարմնին, նրա ռիթմերին, այն բանին` ինչպես է այն փորձում պաշտպանել իրեն: Սովորում եք վստահել ձեր մարմնի անկանխատեսելիության և վտանգի բնազդին:
Դուք սովորում եք շնչել ձեր մարմնի ցավոտ տեղի մեջ`այն անվտանգ դարձնելով: Անվտանգ է անգամ, երբ քեզ անվտանգ չես զգում: Դա է ազատությունը:
Դուք պետք է ձեր մեջ սիրեք այն բաները, որոնք իրենց չսիրված են զգում: Դա է հենց սերը, որի մասին դուք միշտ երազել եք, սեր, որին արժանի լինելու կարիք բնավ չունեք:
Աղբյուր` Джефф Фостер
Ռուսերենից փոխադրությունը` Նունե Մովսիսյանի
Կարող եք ծանոթանալ նաև «Ջեֆֆ Ֆոստեր» կայքէջին
Հայկական կակաչ (Papaver Armeniacum) 
Уведомление: Թարգմանություններ — Դասավանդողի մեդիադարակ