Փիլիսոփայական հումորի սիրահարների համար 😉

Պլատոնիզմ-Ես հիշեցի` մատներ ունեմ:

Նեոպլատոնիզմ-Ես մատներ ունեմ, բայց դա ես չհիշեցի…

Ստոյիցիզմ-Մատներն անխուսափելի են:

Հինդուիզմ-Ամեն մի մատ իր կարման ունի:

Բուդդիզմ-Մի տեսնես` մեր ինչի՞ն են պետք մատները:

Կոնֆուցիզմ-Մատներ են, ընդամենը` մատներ:

Դաոսիզմ-Մատներից ոչ մի տեղ չես փախչի:

Քրիստոնեություն-Մատները հինգն են, բայց, դե՛ ափը հո մեկն է…

Իսլամ-Իմինից բացի` ուրիշ մատներ չկան:

Սենսուալիզմ-Եթե հարվածից մատները ցավեն, ուրեմն գոյություն ունեն, իսկ եթե ոչ` ուրեմն չկան:

Իդեալիզմ-Մատները գոյություն ունեն, քանզի ես մտածում եմ, որ դրանք գոյություն ունեն:

Սուբյեկտիվ իդեալիզմ-Հենց ես դադարեմ մտածել մատների մասին` դրանք կանհետանան:

Ագնոստիցիզմ-Մատները, այո՛, գոյություն ունեն, բայց, դե՛, ապացուցել է պետք…

Մատերիալիզմ -Մատները գոյություն ունեն, դրա համար էլ ես դրանց մասին եմ մտածում:

Դիալեկտիկական մատերիալիզմ-Միասնությունը և պայքարը աջ և ձախ մատների մեջ է:

Ռացիոնալիզմ-Մատները կան, չեն կարող չլինել:

Սկեպտիցիզմ- Դե՛ գնա ու գլուխ հանիր այդ մատներից:

Դետերմինիզմ-Նայած թե ինչպիսի մատներ են…

Հեգելականություն-Մատները կան, բայց անհասկանալի է, թե ինչպես…

Նիցշեականություն-Կարիք չկա այդքան երկար նայել մատներին, մեկ էլ տեսար` դրանք մի օր քեզ նայեցին:

Մարքսիզմ-Ոնց որ երկու մատներ:

Իռացիոնալիզմ-Արդյո՞ք մատները կան:

Պոզիտիվիզմ-Մատները մատներ են, միայն թե…

Էքզիստենցիալիզմ-Ինչ-որ տեղ ես մատներ ունեի…

Աղբյուր` sobiratelzvezd.ru

Ռուսերենից թարգմանությունը` Նունե Մովսիսյանի

Փորձենք հասկանալ` ինչ ասել է հումոր: Պարզվում է` հումորի հիմնական գործառույթը մտքի ծանրաբեռնվածությունից ազատագրումն է։ Հումորը և գիտակցված ծիծաղը ինքնաժխտման դրսևորումներ են, խաղային ինքնահերքում։ Այն բխում է հոգեբանական հավասարությունների հաշտեցման անհնարինությունից։ Հումորը կարելի է դիտարկել մի քանի տեսանկյունից` հոգեբանական, ինտելեկտուալ, մշակութաբանական, փիլիսոփայական, վարքաբանական և այլն:

Փիլիսոփայական մոտեցում

Ծիծաղի ուսումնասիրությանն անդրադարձել է Էմանուել Կանտը: Կանտը նշում է, որ ծիծաղի պատճառ կարող է ծառայել մտքի պատկերացումների խաղը: Ծիծաղը, ըստ նրա, աֆեկտ է, որն առաջանում է հանկարծակի՝ ոչնչի լարված սպասումից։ Ծիծաղող մարդը հրաժարվում է զգացողությունից, գնահատականներից, մոռանում է ինչ-որ բանի նկատմամբ վերաբերմունքի մասին։ Եթե օբյեկտը մեզանից ինչ-որ չափով բարձր է, մենք մտովի այն իջեցնում ենք ծիծաղով, որի արդյունքում իջնում ենք ինքներս: Ծիծաղը չի բավարարվում ձևի և միջոցի դերով, ծիծաղը ձգտում է դառնալ բովանդակություն` անջատելով և դուրս մղելով ցանկացած լրջություն:

Ըստ Կանտի` ծիծաղը, ինչպես և մահը, արդարացիորեն համարվում են մեծագույն հավասարիչ: 

Ինձ առանձնապես հետաքրքրեց մշակութաբանական մոտեցումը: Ըստ այդ մոտեցման` ծիծաղը, ցնցելով մեր մարմինը, մեզ ազատում է ոչ միայն խոսքից, այլ նաև մտքերից ու զգացումներից՝ բերելով ժամանակավոր երանելի անգիտակից և անզգա վիճակի: Այդ «հոգու թափահարումը» կարճատև ու բժշկող հանգիստ է խոսքերից, որոնք մարդը գցել է իր ուսերին անթրոպոգենեզի և մշակութագենեզի գործընթացում։ Այս կերպ բնությունը ժամանակավոր «վրեժ է լուծում» մշակույթից և մտնում մրցակցության մեջ։

Այսպիսի զարմանալի և առեղծվածային բաներ:

Հաճախակի ժպտացեք և ծիծաղեք, սիրելի՛ մարդիկ:

Միշտ Ձեր` Նունե