Կյանքի մեծագույն փորձն այն է, երբ դու ուղղակի տալիս ես առանց որևէ պայմանների, առանց որևէ ակնկալիքների` նույնիսկ չսպասելով հասարակ շնորհակալության: Ընդհակառակը` իսկական, ճշմարիտ սերը պարտավորված է զգում այն մարդու հանդեպ, ով ընդունում է իր սերը: Չէ՞ որ կարող էր և մերժել:
Երբ սկսում ես խորը երախտագիտությամբ ողողված քո սերը տալ բոլոր նրանց, ովքեր ընդունում են, դու զարմանքով նկատում ես, որ դարձել ես արքա: Դու այլևս այն աղքատը չես, ով մուրացիկի պայուսակը ուսին սեր էր խնդրում թակելով ամեն մի դուռ: Իսկ այն մարդիկ, ում դռները դու ծեծում էիր, չէին կարող քեզ սեր տալ, որովհետև իրենք ևս աղքատ էին: Աղքատ մարդիկ սեր են խնդրում միմյանցից և, երբ հիասթափվում են, սկսում են զայրանալ, որ սերը չի գալիս: Բայց դա անխուսափելի է:
Սերը պատկանում է արքաների աշխարհին, ոչ թե աղքատներին: Մարդը դառնում է արքա, երբ այնքան է լցվում սիրով, որ կարողանում է այն տալ առանց պայմանների:
Այդ ժամանակ ավելի մեծ անակնկալ է տեղի ունենում. դու սկսում ես սեր տալ բոլորին, անգամ` անծանոթներին…
Բանն այն չէ` դու ումն ես տալիս, ուղղակի տալու հրճվանքն այնքան մեծ է լինում, որ ի՞նչ տարբերություն, թե ով է այն ընդունում: Երբ այդ հոգեվիճակը դառնում է քո էության մի մասը, դու սկսում ես սեր տալ բոլորին և յուրաքանչյուրին, ընդ որում, ոչ միայն մարդկային էակներին, այլ նաև կենդանիներին, ծառերին, հեռավոր աստղերին, որովհետև սերն այնպիսի մի բան է, որ կարելի է հեռվում գտնվող աստղին էլ փոխանցել սիրալիր հայացքով:
Աղբյուրը` Ошо
Ռուսերենից թարգմանությունը` Նունե Մովսիսյանի
Կարող եք ծանոթանալ նաև «Օշո» կայքէջին
Հայկական կակաչ (Papaver Armeniacum) 