Լավ է այն ամենը, ինչը նպաստում է սիրո աճին, վատ է այն, ինչը հանգեցնում է դրա նվազմանը:
Տարիքի հետ քիչ ժամանակ է մնում այն ամենի համար, ինչի մեջ սեր չկա` հակամարտությունների, նախատինքների, ապացույցների, առարկությունների, հարաբերությունների պարզաբանման, օրվա զայրույթի և դարի մտքի, քննադատության համար:
Միայն հասցրո՛ւ սիրել, գրկել, սեղմել նրան, ում սիրում ես, քո շուրջը ջերմություն տարածիր, լող տուր ուրիշի ճառագած ջերմության մեջ, լսիր այն մեկի սրտի բաբախյունը և շնչառությունը, ուրիշների հետ կիսիր գլխավորը` այդ պահն այնպես, որ այդ ամենը անմիջապես դառնա բոլորինը…
Ներթափանցի՛ր գաղտնիքի միասնականության մեջ, թափահարիր քնքշությամբ և դուրս բեր քո միջից, համատեղիր, համեմիր յուրաքանչյուր բջիջ, հպվիր նրան, շոշափիր, ներթափանցիր, մարմնավորիր…
Եվ շտապի՛ր, խելահեղորեն շտապիր սիրո դեպքում, քանի դեռ քո մեջ չի մարել այդ աղբյուրը, քանի դեռ չեն կորել այն իրականացնելու միջոցները, քանի դեռ կան հիացմունքով նայող աչքերը, գրկող ձեռքերը և սիրտը` տառապելու և երջանիկ լինելու համար:
Որովհետև դժոխքը, ինչպես Դոստոևսկին է ասում, սիրո անհնարինության գիտակցումն է, ընդմիշտ կորցրած զգացմունքն է, սիրո հնարավորության չմարմնավորումը:
Շտապի՛ր…
Աղբյուրը` Михаил Эпштейн
Ռուսերենից փոխադրությունը` Նունե Մովսիսյանի
Հայկական կակաչ (Papaver Armeniacum) 
Уведомление: Դասարանական աշխատանք | Հռիփսիմե Գալստյանի բլոգ