Կոմիտասի հիշատակին

Չարենցը այս բանաստեղծությունը գրել է 1936 թվականին, երբ մեծ երաժշտի աճյունը տեղափոխվեց Երևան:

Requiem aeternam («Հավերժական հանգիստ»)-կաթոլիկ եկեղեցու պատարագային աղոթքի առաջին բառերն են` «Requiem aeternam dona eis, Domine, et lux perpetum luceat eis» («Հավերժական հանգիստ տուր նրանց, Տեր, եւ թող մշտական լույս իջնի նրանց վրա»):

Ժամանակակիցները վկայում են, որ Կոմիտաս վարդապետի աճյունին վերջին հրաժեշտը տալու եկած Չարենցը հիվանդ էր, գունատ, ճնշված ու ընկճված: Պոեմում ինքն իր մասին ասում է «բեկված», ասել է, թե` կոտրված, ասել է, թե` հոգեպես ջախջախված ու ոչնչացած: Ըստ ամենայնի, բանաստեղծն այդ հոգեվիճակում է եղել ամբողջ տարվա ընթացքում: Բանաստեղծը 1936 թվականի մայիսի 30-ին սկսում է «Կոմիտասի հիշատակին» պոեմը եւ սուզվում-մխրճվում է Կոմիտաս վարդապետի ճակատագրի ողբերգության խորքերըՙ Կոմիտաս վարդապետի վերադարձը ընդունելով իբրեւ փրկարար լույսի շող իր մռայլ ու դաժան իրականության մեջ: Յոթ ամիս շարունակ Չարենցը ապրել է իր պատարագի սրբազան եւ զգայացունց մթնոլորտում: Եվ բնական է, որ այդ ծավալուն բնագրում (141 ութնյակ, 1128 տող) ամենայն խորությամբ ու ծանրածանր թանձրությամբ, իբրեւ ստորջրյա հոսանք, արձանագրվել է նաեւ իրՙ Եղիշե Չարենցի անձնական-անհատական դրաման:

Աղբյուրը`  komitas.am, azg.am