Ավելին, քան լուսանկար. խենթանալիք….

Ես նախընտրում եմ զգալը

Եթե ես կենդանի եմ և ապրում եմ, ուրեմն շատ բան դեռ չեմ արել: Օրվա մեջ երկու-երեք ժամ կարող եմ աշխատել, հետո հոգնում եմ, դադարում եմ զգալ: Օրվա ընթացքում մի քանի հանդիպումներ կարողանում եմ անցկացնել: Եթե հանդիպումը բավականաչափ լարում է պահանջում` մեկն էլ բավական է: Այնուհետև գալիս է մարսելու, գրելու, յուրացնելու փուլը: Այս ամենն ինձ բավական է:

Ես չեմ կարող շատ իրեր ունենալ: Դրանք ուղղակի չեն տեղավորվում իմ գիտակցության մեջ` մոռացվում եմ, կորչում կամ էլ մեռած բեռի պես պառկում են գլխիս մեջ: Ես միանգամից շատ գործ չեմ կարողանում անել: Բայց, եթե  կենտրոնանում կամ թափանցում եմ գործի բովանդակության մեջ, ապա կարողանում եմ:

Հենց ես սկսում եմ զգալ, ապա չեմ կարողանում ուտել, խմել, հոտոտել ինչ պատահի: Չեմ կարողանում կարդալ, նայել կամ լսել ինչ պատահի: Եթե ես զգում եմ, ապա ընտրում եմ: Ընդ որում, որքան շատ են զգացողություններս սրվում, այնքան ավելի  ուշադիր եմ դառնում:

Չեմ կարողանում շատ մարդկանց հետ հարաբերվել: Եթե այդ հարաբերությունները քիչ են և խորքային, այո՛, կարողանում եմ, իսկ, ա՜յ, շատի և մակերեսայինի դեպքում` չեմ կարող: Ես դրանից կոտրվում եմ: Իմ ներսում մի ինչ-որ նուրբ բան մաշվում է` վերածվելով կոշտուկի:

Չեմ կարողանում անծանոթի հետ խորքային հարաբերությունների մեջ մտնել: Ինչքա՜ն ճանապարհ պիտի անցնել միասին` իրար հասկանալու և վստահելու համար: Որտեղ են նրանց հոգու փոսերը, խոռոչները կամ գաղտնի հետնախորշերը, իսկ որտեղ` իմը:

Եթե իմ ներսում միացրել եմ հեգնանքը, ցինիզմը, անտարբերությունը, համբերությունը և երկրորդ տիեզերական արագությունը, ապա ես հեշտությամբ կարող եմ մարդկանց հետ հարաբերվել` հաղթական երթով անցնելով բազմության, կիլոմետրերի, փաթեթների և նույնիսկ երկրների միջով: Գլխավորը` հանկարծ նորից չսկսես զգալ:

Եթե ես պրոֆեսիոնալ եմ, դեր եմ տանում, աշխատում եմ ըստ ընտրված սխեմայի, ներսս չեմ անջատել, ապա կարող եմ այդպես ապրել: Կարենալը` կարող եմ, բայց չեմ ուզում: Ես այն աստիճան չեմ ուզում, որ թվում է այդպես անել չեմ կարող:

Բաց և փոխվելու ընդունակ սիրտը խոցելի է: Նման դեպքում ես բնական սահմանափակումներ եմ նկատում: Եթե ես ինձ թույլ եմ տալիս ապրել կենդանի կյանքով` լինել մեղմ, ջերմ, զգայուն, ապա ունենում եմ կապվածության զգացողություն:

Կապվածությունը հավերժական չէ, անխոցելի լինելը` նույնպես: Զգայուն լինելը հավերժական չէ, անտարբերությունը` նույնպես: Եվ, եթե արդյունքում նույն բանն է, ապա ես այս բոլորի միջից նախընտրում եմ զգալը: Հակառակ դեպքում` ի՞նչ իմաստ ունի մնացածը:

Աղբյուրը`  Аглая Датешидзе

Ռուսերենից ազատ փոխադրությունը` Նունե Մովսիսյանի

Կարող եք ծանոթանալ նաև` «Ագլայա Դատեշիձե» կայքէջին