Դու չես կարող սիրել ուրիշին, քանի դեռ

Չես կարողացել սիրել ինքդ քեզ:

Դու չես կարող սիրել ինքդ քեզ,

Քանի դեռ չես կարողացել ընդունել քո

Այն մասնիկը, որը որ չի սիրում:

Հայտնի չէ՝ ինչու է այդպես լինում:

Երբ ընդունում ես, գտնում ես այնքան մեծ սեր,

Որ նույնիսկ ատելությունն է տուն դառնում:

Դա նման է՝

Երկնքում ճայթած ամպրոպին,

Այն հոգնած ալիքին, որը խաղաղություն է տենչում

Անծայրածիր օվկիանոսի արգանդում:

Վաղուց կորցրած ընկերոջ, ում դու թշնամու տեղ ես դրել:

Նման է Դարթ Վեյդերին,

Քո հորը, ով ինչ-որ ժամանակ

Քեզ պահել է իր գրկում:

Դու չես կարող սիրել ուրիշին,

Քանի դեռ դու ուրիշին չես ընկալում

Քո ներսում եղած քո մի մասնիկի:

Իսկ դու ի զօրո՞ւ ես երկրպագել քո իսկ թերությունները,

Ժպտալ քո անհաջողությունների վրա,

Ճանաչել քո մարդեղենության սուրբ լինելը,

Քահ-քահ ծիծաղել քո սխալների վրա,

Նրանց սխալների վրա էլ:

(Կյանքը ներում է,

Որի շնորհիվ դու միշտ կարող ես

Ամեն ինչ սկսել նորից):

Աղբյուրը՝   Джефф Фостер 

Ռուսերենից թարգմանությունը՝  Նունե Մովսիսյանի

Կարող եք ծանոթանալ նաև  «Ջեֆֆ Ֆոստեր»  կայքէջին