Արդյո՞ք հասկանում եք, իմ ընկերներ, ինչ մեծ արժեք է ներքին խաղաղությունը:
Արդյո՞ք զգացել եք` ինչ անսահման հաճույք է, երբ դաժան սառնամանիքին քեզ զգում ես այնպես, կարծես նստած լինես մի մեծ և խաղաղ ծառի տակ` պատրաստ դիմավորելու ագրեսիվ արևի մայրամուտը: Իսկ գիտե՞ս, թե էլի քանի միլիոն տարի է պետք, որ ապրի քո հոգին, որպեսզի դու չկոտրվես` ինչպես այս ծառը…
Ներքին խաղաղությունը կյանքի հանդեպ անտարբերությունը չէ, այն անտարբերություն է խայթող բզեզների դեմ, որոնք քեզանից սպասում են վախի կամ զայրույթի ազդանշանի, որից հետո սկսում են քեզ ուտել: Իսկ ի՞նչ է, դու այդ ազդանշանը չես տալի՞ս…
Դու հաղթահարել ես քո վախը և վաղուց արդեն հասկացել, որ զայրույթը ուղղակի ռեակցիա է, ոչ թե ծծբական թթվով լցված ապրելու միջոց:
Դա լիակատար անտարբերություն է ցանկացած խաղի նկատմամբ, որի միջոցով փորձում են քեզ զբաղեցնել: Որովհետև քո խաղերն ավարտվել են ավազե խաղահրապարակում…
Դա լիակատար անտարբերություն է հերթերի հանդեպ. հերթ կանգնել նրանց համար, ովքեր սիրում են, որ իրենց ետևից հերթեր գոյանան: Ովքեր սիրում են, թող իրենք էլ կանգնեն:
Փոխադարձաբար…
Դա լիակատար անտարբերություն է ուրիշներին ինչ-որ բան ապացուցելու կամ ինքդ քեզ համոզելու անհրաժեշտության բացակայության մասին, ինչ է թե` դու այնպիսին չես, ինչ քո մասին մտածում են: Ով այդպես է մտածում, ուրեմն` այդպես է մտածում ինքն իր մասին, միայն թե ընդունելու խիզախություն չունենալու պատճառով իրենն է քեզ տալիս:
Իսկ մայրիկը քեզ սովորեցրել է` չվերցնել ուրիշինը…
Դա լիարժեք անտարբերություն է մրցույթների, պայքարի, մարաթոնների նկատմամբ: Միայն այն պատճառով, որ քեզ ոչ էլ պետք է հաղթող լինել` դուրս գալով մաշկից: Դու արդեն հաղթել ես մեկ անգամ, երբ հասկացել ես, որ հետաքրքիր չէ լավագույնը լինել ուրիշների մեջ, ընդամենը բավական է ինքդ քեզ հետ լինել…
Եվ, եթե դու ինչ-որ բան լավ ես անում, ապա գովասանագիրը կամ հաջողությունը հաստատող վկայագիրը քեզ ոչինչ էլ չի տալիս… վկայագրեր հարկավոր են նրանց, ում համար կարևորը ոչ այնքան այն է, որ իրենք ինչ-որ բան լավ են անում, այլ այն, որ հաստատեն պատրանքն առ այն, որ ոչ մեկն իրենից բացի չի կարող այդ գործն այդքան լավ անել:
Ներքին խաղաղությունը չի գալիս օրացուցային հասունության հետ, այն գալիս է որպես իրազեկում: Դու շարունակում ես զարգանալ, բայց ազատվում ես անհանգստությունից, տագնապներից, գնահատվելու ակնկալիքից…
Դու նստում ես կաղապարված կյանքի քո ծառի տակ և հասկանում ես, որ կա մի բան, որ դու երբեք չես ունենա` կարծրատիպեր…
Խաղաղություն չեն ունենում նրանք, ովքեր մտավախություն ունեն, որ չեն կարողանա նույնությամբ կրկնել այն, ինչ պարտադիր է բոլորի համար: Պարտադիր չէ…
Ես բոլորին մաղթում եմ խաղաղություն…
Գտեք ձե՛ր ծառը, ձե՛ր արևը, ձե՛ր հողը ոտքերի տակ: Եվ եղեք դո՛ւք…մի՛շտ եղեք դուք:
Մնացածը ոնց էլ լինի` կլինի…
Աղբյուր` Лиля Град
Ռուսերենից փոխադրությունը` Նունե Մովսիսյանի
Կարող եք ծանոթանալ նաև` Լիլյա Գրադ «Իրականում ամեն ինչ պարզ է և ազնիվ»
Լիլյա Գրադ «Իսկ կյանքը շարունակվում է»
Հայկական կակաչ (Papaver Armeniacum) 