Զանգ գիշերվա հազարին: Զինվոր Արեգից է:
Խոսում է չափազանց բարձր: Դիմանում-դիմանում եմ, էլ չեմ դիմանում.
-Բալա, ինչի՞ ես գոռալով խոսում, ես հըլը որ լավ եմ լսում, բայց, եթե 5 րոպե էլ հետս այդպես գոռալով խոսես` չեմ խոստանում, որ կշարունակեմ առաջվա նման լավ լսել:
Արեգը ուրախ-ուրախ, թե`
-Վա՜յ, մամ ջան, փաստորեն քեզ հետ եմ խոսում հերիք չի, դեռ մի բան էլ ինձ լսում ես: Բանն էն է, որ ձեռքս մի բըլբըլած ՊՆ հեռախոս է ընկել: Հերիք չի աչքերը չեն տեսնում (կամերա չունի), ականջներն էլ չեն լսում (դինամիկ չկա), ատամներն էլ թափվել են (կնոպկաները չկան): Մտքիս մեջ սենսըր եմ գծել, մոտավորապես գտել եմ համապատասխան թվի տեղը, որ կարողանամ քեզ զանգ ուղարկել: Հիմա հասկացա՞ր: Ըսկի իմ գյոզալ այֆոնի վրա էսքան չեմ ուրախացել, ինչքան էս չըխկըլտիկի «հնարավորությունների»: Մի խոսքով` հո հեռախոս չի, շեդեվըր ա, շեդեվըր…
Հետաքրքվում եմ` չորացա՞վ օրեր առաջ լվացած զինվորական հաստ բաճկոնը (բուշլատ):
-Հա՛, մամ ջան, համարյա չորացել է:
-Ա՛յ բալա, ոնց կարող է էս եղանակին էդ հաստ շորը ներսում չորանալ:
— Դու մի աչքով մի նայիր իմ զորամասի սարերին` չորացման բնական համակարգ է գործում: Տեսա, որ չի չորանում, հագա, սկսեցի վազելով բարձրանալ մոտակա սարը, շունչ քաշեցի ու ձեռքերս թափահարելով սարից սուրացի ցած: Վաղն էլ էն կողքի սարը որ վազելով բարձրանամ-իջնեմ` քամուց լրիվ կչորանա…
Կարող եք ծանոթանալ նաև`
Հայկական կակաչ (Papaver Armeniacum) 
Уведомление: Բանակային մանրապատումներ 4 | Հայկական կակաչ (Papaver Armeniacum)
Уведомление: Իմ զինվորը վերադարձավ | Հայկական կակաչ (Papaver Armeniacum)