Հեռախոսով մայր ու որդի խաղաղ զրուցում ենք:

-Մամ, ա՛յ մամ,  դու էն ասա, Երևանս, իմ Երևանը ոնց է:

-Ո՞նց պիտի լինի քո Երևանը, Ար ջան, տաքության մեջ վառվում է` 39-40 է,- ասում եմ ես:

-Մամ, իմանաս` Երևանի ասֆալտի շոգին ո՜նց եմ կարոտել:

(Քիչ է մնում ասես` էլ բան չգտա՞ր կարոտելու, ա՛յ որդի, բայց, դե, ի՞նչ ասես: Զինվոր կա սիրած աղջկան է կարոտում, զինվոր էլ կա` Երևանի ասֆալտին…):

-Հըլը լսի, այ մամ, ի՞նչ անեմ, ես էլ ի՞նչ անեմ, որ իմոնք չհիվանդանան: Ախր, զինակից ընկերներիս ինձնից լավ եմ նայում, բայց հենց բարձրանում ենք դիրքեր, սկսում են հերթով հիվանդանալ: Ա՜յ քեզ գործ: Քայլում եմ, հա՛ քայլում խրամատի երկարությամբ, հետո սկսում եմ լայնքով գնալ ու գալ: Հետո սկսում եմ ընկերներիս փսխարեն քայլել ու քայլել:

Նայում եմ ժամացույցին` ընդամենը 5 րոպե է անցել:

Հիմա ի՞նչ անեմ: Սկսում եմ մտքում երգել, ոգևորվում եմ իմ երգելուց ու մտքում ասում եմ. «Էս ի՜նչ լավ եմ երգում»: Բայց հենց սկսում եմ բարձրաձայն երգել, սուսուփուս ձայնս կտրում եմ ու ինքս ինձ կամացուկ խոստովանում. «Վա՛յ, քո արա, էս ինչ վա՛տ եմ երգում»:

Նայում եմ ժամացույցին` 10 րոպե էլ անցավ:

Բա հիմա ի՞նչ անեմ, որ ժամանակն անցնի: Արի՛, կլինի պարեմ: Հա՛, ինչ: Ես ու հրացանս իրար գրկած մտքում հո պարել չենք պարում, հո չենք պարում, ընտիրությո՛ւն: Բայց հենց ուզում եմ բարձրաձայն պարել, ոտքերս փաթ են ընկնում, գրկում են իրար ու քիչ է մնում` ընկնեմ:

Նայում եմ ժամացույցին` մի հատ էլ 15 րոպե:

Լա՛վ, էլ ի՞նչ անեմ, հիմա ինչո՞վ զբաղվեմ: Էվրիկա՛, գտա՜: Արի կյանքս պլանավորեմ: Մինչև 99 տարեկան`​ կյանքիս բոլոր փուլերը գծում-գծմծում եմ: Մտքով գալիս եմ տուն, 5 տարի աշխատում եմ, հետո ամուսնանում եմ: Է՜, զահլես գնաց, էս էլ ոնց որ Կիկոսի հեքիաթը լինի` ասում-պատմում ես, մեջն էլ ըսկի բան չկա:

Նայում եմ ժամացույցին` մի հատ էլ 25 րոպե:

Էլ ի՞նչ անեմ: Հանկարծ հայացքս ընկնում է երկնքին: Վա՜յ, իմ աստղերը…դիրքերում եղած ժամանակ էնքան եմ նայել իրենց, որ դեմքով ճանաչում եմ բոլորին: Հետները հատիկ-հատիկ խոսում եմ, իրենք ինձ են ժպտում վերևից, ես էլ իրենց ներքևից: Ի՜նչ էլ ռոմանծիկ ստացվեց: Այ մարդ, չբռնեմ, օպերատորությունը մի կողմ թողնեմ` աստղագետ դառնամ: «Տիեզերք» ակումբ ջան, ականջդ կանչի…

Նայում եմ ժամացույցին` 25 րոպե էլ անցավ:

5+10+15+25+մի հատ էլ 25, արեց ժամ 20 րոպե, հեչ բան չմնաց` մի քիչ էլ ու լույսը կբացվի…

Կարող եք ծանոթանալ նաև`

Բանակային մանրապատումներ 3

Բանակային մանրապատումներ 2

Բանակային մանրապատումներ 1

Իմ զինվորը

Արեգի պատումները

Լուսանկարը` անձնական արխիվից