Ես երջանկության մի լիքը բանկա ունեմ: Ահա այն՝ իմ ձեռքերում է:

Ամեն օր, ավելի ճիշտ՝ օրվա վերջում, մի ինչ-որ թղթի կտորի վրա ես գրում եմ երջանիկ մի պահի մասին: Եվ այդ թուղթը գցում եմ բանկայի մեջ:

Սա է ամենը:

Պահանջվում է 30 վայրկյան:

Այնպե՜ս պարզ է:

Միշտ էլ գտնվում է բանկայի մեջ դնելու մի բան: Նույնիսկ ամենավատ օրվա մեջ կարող ես գտնել երջանկության մի ակնթարթ (դե, կամ էլ ծայրահեղ դեպքում վատագույն օրվա մեջ համեմատաբար քիչ վատ մի բան):

Ես այդ նշումներն արել եմ երախտագիտության և ուրախության պահերին, թաղման ժամանակ, հիվանդանոցում, ցավերի մեջ, երբ կորուստ եմ ունեցել, իմ ապրած ամենադժվար պահերին: Դա կարող է անծանոթի կողմից ուղարկված բարի ժեստ լինել կամ սուրճ՝ ինչ-որ մեկի ձեռքից քեզ մատուցված: Այդ պահը նման է, երբ երկար օրվա վերջում՝ գործերի ետևից վազելուց հետո, քեզ հաջողվում է մի վայրկյան ոտքերը հանել կոշիկների միջից: Կամ ասենք՝ հանկարծ դադարում է անձրև գալ:

Միշտ էլ կա լույսի բռնկում: Բռնե՛ք այդ պահը: Գցե՛ք այն բանկայի մեջ: Եվ պահեք մի՛շտ:

Աղբյուրը`  Элизабет Гилберт

Ռուսերենից թարգմանությունը` Նունե Մովսիսյանի