Թվում է` դրանից էլ պարզ բա՞ն. յուրաքանչյուր հանդիպողին ասա քնքուշ բառեր, և բոլորը կսկսեն ժպտալ, բոլորը կունենան լավ տրամադրություն:

Բայց ո՛չ: Քնքշանքի բառերում մոգական ինչ-որ բան կա: Բառերն այդ խրվում-մնում են կոկորդում, եթե դրանք սխալ են հասցեագրվում:

Պատահում է նաև հակառակը: Դու չես կարողանում կանգ առնել: Բառերը քո միջից դուրս են հորդում ինչպես ջրվեժ, դու վայելում ես դրանք արտաբերելով, քեզ մոտ ցանկություն է լինում մտածել նոր` առաջվանից էլ ավելի քնքուշ բառեր…

Բացի այդ, քնքշանքի բառերում կա թաքուն ու մտերմիկ մի բան: Դրանք, այսպես կոչված, «մեր բառերն» են: Բոլոր մարդկանց մոտ «մեր բառերը» տարբեր են: Երբ մարդիկ սիրում են միմյանց, նրանք ստեղծում են այդ «մեր բառերը»:

Իսկ, երբ սերը մեռնում է, ապա մեռնում են և «մեր բառերը»: Ուրիշ սիրո դեպքում «մեր բառերն» էլ են ուրիշ լինում. այն երբեք առաջվանը չի լինում: Եվ, երբ մարդը վերցնում է «մեր բառերից»` մեկից փոխանցելով մեկ այլ սիրո մեջ, ապա նա ինքն էլ է հասկանում, որ ստոր բան է անում: «Մեր բառերը» շատ են փխրուն:

Եթե այդ բառերով միմյանց հետ հաղորդակցվում են ոչ այն երկուսը, ապա դրանք դառնում են սարսափելի, շողոքորթ գռեհկություն: Իսկ, երբ դրանք գործածում են հենց այն երկուսը, ապա դառնում են աշխարհում երբևէ գոյություն ունեցող քնքշանքի լավագույն բառերը:

Աղբյուրը`  Артур Миллер (из письма жене- Мэрилин Монро)

Ռուսերենից թարգմանությունը` Նունե Մովսիսյանի