Միշտ ուզեցել եմ հասկանալ` ինչու եմ մեր հոգևոր երգերը լսելիս ամեն անգամ այնքան հուզվում, որ անկարող եմ լինում դիմադրել արցունքներին…
«Կոմիտասը և մենք» համերգից հետո որոշեցի անպայման գնալ զգացողությունների ետևից ու բռնել նրա փեշից` վերջապես հասկանալու համար առեղծվածը: Ըստ իմ զգացողությունների` մեր շարականը միաժամանակ երեք ուղղություններով է ծավալվում: Մեկը գնում է դեպի ուղեղ` բանականություն, մյուսը դեպի սիրտ` զգայական դաշտ, երրորդն էլ թռչում է դեպի վերև՝ երկինք: Զգացողություններն այն աստիճան վերերկրային են ու հախուռն, որ իսպառ կորչում է ժամանակ-տարածություն ասվածը:
Գլխապտույտ առաջացնելու չափ իրարամերժ ու հակասական, բայց և զարմանալիորեն ներդաշնակ ու հոգեպարար զգացողություն եմ ունենում միաժամանակ` կարծես լեռան գագաթից նայելիս լինեմ անդունդին ու հակառակը` անդունդից նայելիս լինեմ լեռան գագաթին ու երկնքից անդին…:
Եթե մի քանի բառով բնորոշելու լինեմ մեր հոգևոր երգերը, ասելու եմ` չափազա՛նց հարազատ, չափազա՛նց սրտառուչ, չափազա՜նց մաքուր: Շունչը կտրվելու չափ հոգևոր և աստվածային…
Լուսանկարը` Արմինե Թոփչյանի
Տեսանկարահանումը` Քնարիկ Ներսիսյանի
Շնորհակալություն Հարություն Թոփիկյանին` «Կոմիտասը և մենք» համերգաշարի համար
Հայկական կակաչ (Papaver Armeniacum) 