Երբեմն թվում է, թե սպիտակը շլացնող է և, որ այն չես կարող շփոթել որևէ գույնի հետ: Իսկ սևը՞…Դե՛, այն ո՛չ կապույտ է, ո՛չ էլ կարմիր, միանգամից հասկանում ես, որ սև է: Մեզ թվում է, թե բարու և չարի դեպքում էլ է նույնը։ Մինչդեռ դրանց միջև կա նուրբ, շա՜տ նուրբ սահման:
Ա՛յ, օրինակ, ազնվությունը։ Գովելի որակ է, կարելի է ասել` շնորհ: Ազնիվ լինելը քաջություն է: Եվ այսպիսի նուրբ սահման…ազնվության սահմանն անցար թե չէ, դառնում ես չոր ու էգորիստ:
«Դու կանացի չես» կամ «ոչ մի բանի պետք չես»-ը ազնվություն չէ, այլ մանիպուլյացիա, որի նպատակը զուգընկերոջ ինքնասիրությունը խոցելն է:
Կամ սերը։ «Ես սիրում եմ»-ը պայծառ, արարչական զգացմունք է` համայն աշխարհի և անձնուրացության զգացողություն: Եվ այսպիսի նուրբ սահման…«Ես քեզ սիրում եմ», դրա համար էլ իրավունք եմ ստացել քեզ ցավ պատճառել: Ես կարող եմ անել այն ամենը, ինչն արդարացնում է այս արտահայտությունը, օրինակ` կարող եմ որոշել, թե դու ինչ ես անելու, չէ՞ որ ես քեզ սիրում եմ:
Հոգատարությունը-երբ այն չկա, կարիքը խիստ զգացվում է: Հաճելի է հոգատարության փաստը, երբ ուրիշ մեկը քեզ համար ինչ-որ լավ բան է անում։ Եվ այսպիսի նուրբ սահման…հենց անցար` հոգատարությունը վերածվում է խնամակալություն, վերահսկողություն և սկսում է խեղդել:
Ընդունումը-սիրուն վերաբերմունք է, ազատ՝ անձի նկատմամբ ունեցած կանխակալությունից: Եվ այսպիսի անտեսանելի՜, նուրբ սահման….անցար` անվերապահ ընդունումը դառնում է անտարբերություն: Քանի որ քեզ ընդունում եմ, դու սիրելի ես, դրա համար միևնույնն է, թե դու ինչ ես անում:
Առանց գնահատականներ տալու աշխարհի մասին դատողություններ անելը։ Իդեալական է` հոգևոր աճի գագաթնակետը: Բայց հենց որոշեցիր, որ դու այնտեղ ես, ուրեմն անցար այն նուրբ սահմանը, որից այն կողմ ուրիշ մեկին գնահատական տալն է: «Բայց դու ինչո՞ւ չես կարողանում աշխարհին նայել քո համոզմունքներից և ակնկալիքներից դուրս»:
Լավի և վատի, լույսի և խավարի միջև անդունդ չկա, անգամ բաժանարար գիծ չկա: Միայն նուրբ, թափանցիկ սահման է, ընդ որում, դյուրանցիկ, միագամայն անցանելի սահման: Հո՛պ, և դու արդեն մյուս կողմում ես, նույնիսկ գիտակցությունը չի հասցնի վերահսկել:
Աղբյուրը` Лилия Ахремчик
Ռուսերենից թարգմանությունը` Նունե Մովսիսյանի
Կարող եք ծանոթանալ նաև` Լիլյա Ախրեմչիկ «Մարդուն հարկավոր է զգալ»