Աշխարհին` մարդուն, բնությանը, իրադրությանը, ինքներս մեզ նայենք Սիրով` սիրով լցված շիտակ ու խաղաղ հայացքով, Թումանյանս կասեր՝ արևի պես:

Եթե մենք համառորեն չենք ուզում հաղթահարել (կամ էլ ուզում ենք, բայց ալարում ենք ջանքեր գործադրել) մեր ներսում եղած չկամությունը՝ չարությունն ու նախանձը, խանդն ու դժգոհությունը, ուրեմն ի՞նչ իմաստ ունի պահք պահել, եկեղեցի գնալ ու աղոթել: Սերը փորձում է մեր մեջ բնակվել, նայո՜ւմ-նայո՜ւմ է իր տեղը գրաված նախանձին ու մունաթին, էդպես էլ վիզը ծուռ`​ մնում է դրսում: Իսկ մեր ներսի Սեր ասվածին էնքան ենք խեղճացրել (մշեցի տատս կասեր` կուռկուռի ձագ ենք սարքել) որ մոմը ձեռքներիս ման գանք` չենք գտնի:

Մեր ներսի եղածին չենք գտնում, դրսից մտնողին էլ ներս չենք թողնում: Ու այսպես էլ ապրում ենք` դժգոհ ինքներս մեզնից, մեր բախտից ու երկրից: Ապրում ենք զայրացած ու նեղված` առանց հասկանալու, որ մեղավորը մենք ենք ու մեր անսերությունը…

Հաստատ արժե մեկ անգամ ևս այս շարքը կարդալ:

Պարտականությունն առանց սիրո՝ մարդուն դարձնում է դյուրագրգիռ:
Պատասխանատվությունն առանց սիրո՝ մարդուն դարձնում է անհարգալից:
Արդարությունն առանց սիրո՝ մարդուն դարձնում է անողոք:
Ճշմարտությունն առանց սիրո՝ մարդուն դարձնում է քննամոլ:
Բարեկրթությունն առանց սիրո՝ մարդուն դարձնում է երկերեսանի:
Խելամտությունն առանց սիրո՝ մարդուն դարձնում է խորամանկ:
Սիրալիրությունն առանց սիրո՝ մարդուն դարձնում է կեղծավոր:
Կարգապահությունն առանց սիրո՝ մարդուն դարձնում է մանրախնդիր:
Իրավասությունն առանց սիրո՝ մարդուն դարձնում է անհողդողդ:
Իշխանությունն առանց սիրո՝ մարդուն դարձնում է բռնակալ:
Պատիվն առանց սիրո՝ մարդուն դարձնում է ամբարտավան:
Հարստությունն առանց սիրո՝ մարդուն դարձնում է ագահ:
Հավատն առանց սիրո՝ մարդուն դարձնում է մոլեռանդ:

Նունե Մովսիսյան