Տղան երեք տարի անընդմեջ հոր և մոր հետ Գագրայում էր հանգստացել, Ասլան քեռու տանը: Նրանք ապրում էին ճիշտ այսպիսի մեծ տան մեջ, ինչպիսին Մոսկվայի տունն էր: Բայց ի տարբերություն Մոսկվայի՝ մարդիկ այնտեղ բոլորովին այլ կերպ էին ապրում:

Բոլոր հարևանները՝ աբխազ, վրացի, ռուս և հայ, միմյանց հյուր էին գնում, միասին գինի խմում և նշում բոլոր տոները:

Բայց հիմա Աբխազիայում սարսափելի պատերազմ է և մարդիկ միմյանց են սպանում: Տղան ոչ մի կերպ չէր հասկանում, ինչն է դրա պատճառը: Խոհանոցից լսվում էին մեկը մյուսից դաժան պատմություններ:

…Տղան տասներկու տարեկանի համեմատ լավ կարդացած էր: Գիրք կարդալով եզրակացրել էր, որ մարդը հնագույն ժամանակից ի վեր ավելի ու ավելի խելացի է դառնում: Նրա իմանալով՝ նախնադարյան մարդը մանկան պես պարզամիտ ու հասարակ է եղել, դարերի ընթացքում էլ ավելի բանական ու բարի է դարձել: Եվ ահա այժմ նրա այդ հավատը սասանվեց:

…Առավոտյան հայրը տղային ատամնաբույժի էր տանելու: Տղան շատ տխուր ու մտախոհ էր:

— Մի վախենա, տղաս, — ասաց հայրը, — եթե ատամդ հանելու լինեն, ցավազրկող կսրսկեն:

— Ես դա չեմ մտածում, — ասաց տղան, — մտածում եմ՝ մարդը բարիանո՞ւմ է թե՞ չի բարիանում: Մեկ էլ՝ հիմա շա՞տ են մարդակերները:

— Որոշ աֆրիկական ցեղեր կան մեկ էլ կղզիաբնակներ…

— Իսկ նախկինում մարդակերներն ավելի շա՞տ էին:

— Իհարկե շատ էին, — պատասխանեց հայրը, թեև երբեք նման բան մտքով չէր անցել:

— Ես կուզեի, որ բոլոր մարդիկ հին, շատ հին ժամանակ մարդակեր եղած լինեն, — ասաց տղան: — Դա կնշանակեր, որ մարդիկ աստիճանաբար բարիանում են. ախր հիմա հայտնի չի, թե բարիանո՞ւմ են արդյոք: Եթե չէ՝ ապրելը զզվելի բան է դառնում: