Բոլոր զգացմունքները քո երեխաներն են (իսկ դու ստեղծվել ես տիեզերական փոշուց):
Զգա՛ քո զգացմունքները, բայց անձնատուր մի՛ լինիր նրանց:
Նրանք անզուսպ երեխաներ են, ովքեր կարոտում են իրենց զգայուն հորը:
Մի՛ մերժիր, բայց և՝ մի՛ կառչիր նրանց:
Մի՛ ներգործիր նրանց վրա:
Նրանք, որպես անձրև, կթափվեն ու կփշրվեն:
Նրանք, որպես ամպրոպ, կպայթեն՝ վերադառնալով դեպի լռություն:
Նրանք, ինչպես օվկիանի ալիքներ, կալեկոծվեն ու կհանդարտվեն:
Զգացմունքներին տո՛ւր տարածություն: Շնչի՛ր նրանց միջով:
Թող նրանք դողան ու այրվեն:
Նրանք, մեկ է, անցնելու են շուտով:
Վստահի՛ր նրանց: Մի բան, որ երբեմն դու չես կարողանում անել:
Զգա՛ ոտքերդ հողի վրա:
Զգա՛ որովայնիդ շարժումը՝ վերևից ներքև:
Գիտցի՛ր՝ քո տունն այստեղ է, այս ներկայության մեջ:
Գիտցի՛ր՝ քո ներսում մի ինչ-որ աներևակայելի բան է ապրում:
Թող քո երեխաները՝ զգացմունքները խաղան,
Բայց թույլ մի՛ տուր, որ նրանք քեզ ղեկավարեն:
Ուշադի՛ր եղիր:
Թող նրանք պարե՛ն, բայց չկորչե՛ն:
Թող նրանք լինե՛ն, բայց իմացի՛ր՝ ով ես դու:
Զգացմունքները, այո՛, կարող են լինել ուժեղ,
Բայց քո մեծագույն ուժը
Անվախ լինելու մեջ է:
Իսկ դու քաջ ես,
Եվ կարևոր չէ, թե նրանք ինչ կասեն քո՝
Տիեզերական փոշուց ստեղծվածի մասին:
Աղբյուր՝ Джефф Фостер
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Նունե Մովսիսյանի
Կարող եք ծանոթանալ նաև «Ջեֆֆ Ֆոստեր» կայքէջին