…Եկեղեցու մեջ ոչ մի մեղքի համար այնքան մեծ անեծք չի լինում, որքան գողության: Եվ թող ոչ ոք մեղքերի կարգում սա փոքր չհամարի, քանզի քարեղեն տախտակների վրա Աստծո մատով գրված օրենքների մեջ, սպանությունից և շնությունից հետո, երրորդը սա է կարգված:

Թող ոչ ոք չկարծի, թե միայն մեծ բաների հափշտակությունն է գողություն համարվում, իսկ փոքրերինը՝ ոչ:

Օրենքն է հրամայում գողացվածի քառապատիկը հատուցել, և տասը, հարյուր կամ հազար դահեկանի քառապատիկը ավելի մեծ է, քան մեկ կամ երկու դահեկանինը, սակայն անունը նույնն է՝ թե մեծինը, թե փոքրինը, թե շատինը և թե քչինը, քանի որ միայն մեծ առարկա կամ շատ գողացողը չէ, որ գող է կոչվում, ոչ էլ փոքր բան կամ քիչ գողացողը՝ այլ բան. գող անունը և պատիժը նույնաբար տրվում է բոլորին՝ թե շատ գողացողին և թե քիչ:

Եվ ահավասիկ սահմանումը, որով մարդը գող է անվանվում և որպես այդպիսին ճանաչվում. ով ձեռքը երկարում է որևէ բան վերցնելու, և այս ու այն կողմ է նայում , որ առարկայի տերը չտեսնի և իրեն բռնի, կամ օտարը տեսնի և հայհոյի, այնպիսին գող է և արածը՝ գողություն:

Աղբյուր՝  Կարլ Յալանուզյանի ֆեյսբուքյան էջ

Կարող եք ծանոթանալ նաև՝  Հոգևոր Հայաստան․ Ներսես Շնորհալի