..1918 թվականին փորձեցինք ռուսական կայսրության ծայրամասային, աննշան, նույնիսկ հայության համար արհամարհած քաղաք կամ գյուղաքաղաք Երևանը մայրաքաղաք դարձնել:
.Առաջին տնկին դրվեց, բայց սաղարթ տալ չհասցրեց, չթողեցին հասցնել: Անընդհատ չեն թողել: Հայերի միաձայնությունը անընդունելի է եղել շրջապատի կողմից բոլոր ժամանակներում: Հայերի հավաքական ամրությունը վախ է ներշնչել հարևաններին: Եվ երկար ժամանակ՝ մինչև Բերիայի մահը, Երևանի աճը, հասունացումը սեփական ներունակության համապատասխան արգելակվում էր:
Թամանյանի դեմ ուղղված խոչընդոտներին միայն Մեծ հայը ընդունակ էր դիմակայել: Վասնզի գիտեին, որ Երևանը ոչ թե սովորական քաղաք է, այլ հայոց ճակատագրի որոշիչ հանգրվանը:
Այստեղից է սկսվել հայության վերածնունդը, այստեղ է կարգավորվելու հայի ծռմռված հոգին, այստեղ է հզորանալու հայության մարմինը, այստեղ է վերանալու հայի ազգային ստորադասության բարդույթը, այստեղից է սկսվելու հայության նոր ժամանակը:
Աղբյուրը՝ Կարլ Յալանուզյանի ֆեյսբուքյան էջ
Երևանի օրհներգը
Խոսքը` Պարույր Սևակի
Երաժշտությունը՝ Էդցար Հովհաննիսյանի
Էրեբունի-Երևան
Երևան դարձած իմ Էրեբունի,
Դու մեր նոր Դվին, մեր նոր Անի։
Մեր փոքրիկ հողի դու մեծ երազանք,
Մեր դարե կարոտ, մեր քարե նազանք։
Երևան դարձա՜ծ իմ Էրեբունի,
Դարեր ես անցել, բայց մնացել ես պատանի։
Քո Մասիս հորով, քո Արաքս մորով,
Մեծանաս դարով, Երևա՜ն։
Մենք արյան կանչեր ունենք մեր սրտում,
Անկատար տենչեր ունենք դեռ շատ։
Մեր կանչն առանց քեզ իզուր կկորչի,
Առանց քեզ մեր տաք տենչն էլ կսառչի։
Երևան դարձա՜ծ իմ Էրեբունի…
Կյանքում ամեն սեր լինում է տարբեր,
Իսկ մենք բոլորս էլ քեզնով արբել։
Տաք է սերը մեր շեկ քարերիդ պես,
Հին է սերը մեր ձիգ դարերիդ պես։
Երևան դարձա՜ծ իմ Էրեբունի…
Հայկական կակաչ (Papaver Armeniacum) 