Այդ պատճառով, երբ մարդը հիվանդանում է, պետք է դադարի վախենալուց, ափսոսալուց և վիրավորվելուց։ Ըստ էության, հիվանդությունն ագրեսիա է հրահրում մեր, ուրիշների և Աստծո հանդեպ։ Եվ, երբ մենք հաղթահարում ենք այդ ագրեսիան, ապա հիվանդությունը նահանջում է։

․․․Երբ սերը չի բավականացնում՝ մարդու զարգացումը կանգ է առնում։ Որքան ուժեղ է զարգացման ազդակը, այնքան կտրուկ է փոփոխությունը։ Սակայն առանց սիրո՝ փոփոխությունը վերածվում է կործանման։ Ուստի հոգու իրական զարգացումը սկսվում է սիրուց։

Սերն ամենամեծ ուժն է տիեզերքում։ Մենք կարողանում ենք իրական երջանկություն զգալ այն ժամանակ միայն, երբ սերը հոսում է մեր հոգում։ Եթե մարդը երկրորդական նպատակները բերում է առաջին պլան, եթե նա խախտում է պատվիրանները, ապա սերն աննկատ սառչում է։

Նա, ով սեր չի տածում շրջապատի հանդեպ, աստիճանաբար ընկղմվում է անհանգստության մեջ։ Նա փորձում է հոգեկան ցավը խլացնել, դա կարող է հանգեցնել կախվածության վատ սովորորություններից, ինչն էլ ազդադարում է հոգում սիրո մակարդակի նվազման մասին։

Ապագայի էներգիան գալիս է սիրո միջոցով։ Պետք չէ անհանգստանալ ապագայի իրադարձությունների համար, այլ հարկավոր է հոգում ավելացնել սիրո զգացումն ու ներդաշնակությունը՝ ակտիվորեն պատրաստվելով իրավիճակի բարելավմանը։

Մենք ապագա մուտք գործելու համար անխուսափելիորեն պետք է ավելի սիրառատ դառնանք։

Սերը բուժում է ամեն ինչ։ Սերը պետք է  դառնա մեր էությունը։ Զգացե՛ք, թե ինչպես է սերը տալիս ուժ, էներգիա, լավատեսություն, ապահովում նպատակների իրագործումն ու ցանկությունների կատարումը։ Ավելացրե՛ք սերը ձեր հոգում, հընթացս բաց թողնելով անհանգստությունները և խնդիրները, և դուք կզգաք այնքան սպասված խաղաղությունը և հանգստությունը․․․

Աղբյուր՝  С.Н. Лазарев ֆեյսբուքյան էջ

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Նունե Մովսիսյանի

Նկարի հեղինակ՝  Ջոան Բրուֆալ