— Լավ, հե՞տո:
— Հետո էլ ջանիդ սաղություն:
-Սիրահարվա՞ծ ես, ի՞նչ է:
— Սիրահարվա՞ծ… դա ի՞նչ հարց է, ինչպե՞ս կարելի է սիրունը տեսնել ու չսիրել:
— Բայց նայելով, թե ումն է այդ սիրունը:
— Սիրունը չի կարող սեփականություն լինել… ու՞մն են արշալույսը, վերջալույսը…
— Թո՛ղ էդ բանաստեղծական փիլիսոփայություններդ, Ախալքալաքում չեն անցկենա դրանք:
— Ինչո՞ւ, Ախալքալաքն այս մոլորակից դո՞ւրս է:
— Այո, Ախալքալաքի օրենքով ով սիրուն աղջկան սիրեց, հետը պետք է ամուսնանա:
— Ի՞նչ լավ օրենք է, ուրեմն ամեն սիրունի հետ պե՞տք է ամուսնանալ: Ես դեմ չեմ, Ղազար ջան, եթե միայն այդպիսի հնարավորություն ստեղծես, կդառնա սոիլթանի հարեմ:
— Հանաքը մի կողմ, Վահա՛ն: Եղբայրներն ատամները սրած ման են գալիս, մի լավ կթակեն:
— Ի՞նչ անենք, Ղազա՛ր ջան, վարդը միշտ փշերի մեջ է լինում. վարդ քաղողը փշին էլ կդիմանա: