Մի մեծ հավանոցում ապրում էր մի ծեր աքլոր՝ ամուր թաթերով և փարթամ կատարով: Հավանողի բոլոր հավերը և երիտասարդ աքլորները նրանից համ վախենում էին, համ էլ հարգում: Նա հավանոցի համ պետն էր, համ դատավորը, համ էլ դահիճը: Սակայն մի օր նա լուրջ հիվանդացավ ու շուտով էլ մահացավ: Հավերից մեկը որոշեց, որ եկել է իր աստեղային ժամը և դառավ ավելի կռվարար ու իրեն կարևորություն տվող: Նա սկսեց կտցել ուրիշ հավերի և երիտասարդ աքլորների, քշել ճտերին և իր ամբողջ տեսքով ցույց տալ, որ հիմա ինքն է այստեղ ամենագլխավորը: Հավանոցի տերը ուշադիր հետևում էր այդ` երբեմնի հավասարակշռված հավի վերափոխումներին: Նա դադարել էր ձու ածել և զբաղվում էր մի բանով, որն իր մոտ չէր ստացվում: Եվ մի օր, հոգնած հավանոցում տիրող կչկչոցից և չարախոսություններից, նա բռնեց այդ հավին, մոտեցավ կոճղին և կացնի սովորական շարժումով կտրեց նրա գլուխը:
— Աքլոր չդառավ, սակայն հավի դերն էլ արդեն չի կատարում, — ասաց տերը կնոջը` փիտրելով նրան, — իսկ ապուրի համար՝ նա իսկն է:
Հեղինակ` Միհրդատ Ռոստոմի Մադաթյան
Առաջադրանք
Քո կարծիքով` քեզ մոտ ի՞նչն է լավ ստացվում, ի՞նչը` ոչ:
Իսկապե՞ս ուրիշի դերը վտանգավոր է, թե՞ դու այդ կարծիքին չես: Փորձիր պատճառաբանել:
Հայկական կակաչ (Papaver Armeniacum) 