Հայկական կակաչ, լատիներեն անվանումը՝  Papaver Armeniacum

Հայկական կակաչը կակաչազգիների ընտանիքի պատկանող բուսատեսակ է: Այն առաջին անգամ նկարագրել է Ավգուստին Պիրամուս դը Կոնդոլը: Հայկական կակաչը երբեմն անվանում են նաև անատոլիական կակաչ:

Նկարագիր

Հայկական կակաչը միամյա, երկամյա կամ բազմամյա, 20-40 սմ բարձրության հասնող բույս է, ծաղիկը թավշյա է,  ալ կարմիր գույնի,  ցողունը՝  կանաչ, կոկոնը նշտարաձև է, տերևները նստադիր են և մազմզոտ: Ծաղկում է հուլիս-օգոստոս ամիսներին: Ծաղիկները համեմատաբար փոքր են, նուրբ, ճառագայթաձև և համաչափ: Պտուղը 0. 8- 1.2 սմ  ունեցող պարկուճ է, սերմերը մանր են:

Տարածված է

Հայկական կակաչը աճում է սկսած 1700-ից մինչև 3400 մետր բարձրադիր տարածքներում՝ հողի մանրախիճ կամ կրաքարային բաղադրություն ունեցող վայրերում:

Հանդիպում է Թուրքիայի հարավ-արևելքում, Վանա լճի և Արարատ լեռան մերձակա վայրերում, ինչպես նաև՝  Իրանի և Հայաստանի բարձրադիր գոտիներում:

Աղբյուր՝  http://de.wikipedia.org/wiki/Armenischer_Mohn

Վիքիպեդիայի համար

Հետգրություն. Փաստորեն միանգամայն հնարավոր է նաև չիմացած լեզվից թարգմանություն անել: Հայկական կակաչի մասին տեղեկատվություն չգտնելով  ծանոթ լեզուներով՝  տեքստը թարգմանվել է գերմաներենից:

Հայկական կակաչ (Papaver Armeniacum) Հայկական բարձրավանդակում հանդիպող (գրանցված է Կարմիր գրքում) բնության այս քնքուշ հրաշքին արևմտահայերը տալիս էին նույնքան սիրունիկ, ունկ շոյող ու զրնգուն անուն՝  հազրէ, լալէ, արևելահայերն անվանում են խաշխաշ, լալա, իսկ Արցախում` տոպ (պուտ):