Ես վաղուց Արարատը չեմ լուսանկարում: Չեմ հավանում, երբ հետո նայում եմ արածս լուսանկարները: Մի տեսակ շատ աղքատիկ ու խղճուկ է ստացվում զգացածիս ու տեսածիս համեմատ: 

Զատիկի առավոտ: Քնից արթնացա հանկարծակի, կտրուկ ու միանգամից: Աչքս բացեցի թե չէ, չգիտես՝  ինչու մոտեցա պատուհանին, բացեցի շերտավարագույրն ու միանգամից հասկացա՝  ով էր ինձ կանչում…

Նման բան ինձ հետ էլի է պատահել: Երբ գիշերը անսպասելի ու չհայտագրված ձյուն է եկել՝  ճերմա՜կ ու լուսավո՜ր: Երբ արթնացել եմ ու դեռ պատուհանից դուրս չնայած՝  համոզված եմ եղել, որ Ինքը՝  Նորին Գերազանցություն Մաքրությունն է ժամանել ձյան տեսքով…

Իմ ննջասենյակի պատուհանը նայում է ուղիղ Արարատին (իսկ այսօր՝  Արարատի աչքերին):

Նայեցի ու նայեցի, հուզվեցի ու հուզվեցի: Աստվա՜ծ իմ, ինչքան վեհաշուք, պայծառ ու ոգեղեն բան կա էս մեր նըխշուն ու խորոտ լեռան մեջ: Խենթանալու բան է…

Մեկ-մեկ քիչ է մնում մի բան դնես ոտքիդ տակ, հասնես Արարատին, համբուրես  ճակատը, որ սիրտդ գոնե մի քիչ հովանա….

Ինչ էլ արեցի, ոնց էլ շարժվեցի սենյակում, հայացքս Արարատից կտրել չհաջողվեց: Փողոցում քայլելիս ու երթուղայինում էլ չկարողացա չնայել: Եկեղեցի հասնելուց մի կանգառ շուտ իջա, որ շարունակեմ Արարատին նայել: Դանդաղ քայլում էի ու մրմնջում. «Աստված իմ, շնորհակալ եմ, որ ես ծնվել եմ այս հողի վրա, շնորհակալ եմ, որ ամեն օր տեսնում եմ այս բիբլիական լեռը: Շնորհակալ եմ…»:

Ու հասկացա, չէ՛, պարզորոշ զգացի ու հստակ գիտակցումն ունեցա առ այն՝  հողը, որի վրա ես հիմա քայլում եմ, զորավոր է ու օրհնված, Արարատին, որին ես կախարդված նայում եմ ու հայացքս կտրել չեմ կարողանում՝  պայծառ է ու լուսե:

Ու պայծառությունն ու օրհնությունն այդ , չգիտեմ՝  ոնց, բայց կամացուկ գալիս, տեղավորվում ու թևավորվում է իմ ներսում…Դա նման է Պատարագից հետո ստացած Ս. Հաղորդությանը, երբ բերանումդ համ ես զգում …

Էլ ի՞նչ է պետք մարդուն, հը՞ն…Ինձ, որ ոչինչ պետք չէ:

Փա՜ռքդ շատ, Տեր Աստված, որ Արարատ ենք պարգև ստացել:

Մնում է միայն, որ Արարատն այդ մեր ներսում ունենանք…

Լուսանկարը՝  Արմինե Թոփչյանի