«Հին ժամանակներում, պսակի արարողության ընթացքում կանաչ-կարմիր ժապավեններ էին կապում փեսայի և հարսի վրա, իբրև խորհրդանիշ պտղաբերության: Կարմիր գույնը ընդհանրապես պայքարի նշանն է, խորհրդանիշը կյանքի, կյանքի համար պայքարի ու հաղթանակի: Հաղթանակ քրիստոնեական ոգու, բայց հատկապես հաղթանակ քրիստոնեական ըմբռնումի: Պայքար իր տեղը, դիրքը և հավասարակշռությունը պահելու համար: Պայքար` ունենալու համար այն անհրաժեշտ զորությունն ու ուժը, որով քրիստոնյան կկարողանա «զամենայն նետս մուխս չարին շիջուցանել», այսինքն` պայքարել այն ապականիչ ուժերի դեմ, որոնք սպառնում են մեր հոգևոր կյանքը խաթարել, տկարացնել կամ սպանել:

Կանաչ-կարմիր կապել նշանակում է իրար հետ պսակվել: Կարմիր կանչել`  հարսանիքի ժամանակ փեսայի համար դրամ հավաքել, կարմրականչ անել` հյուրասիրության հրավեր կատարել»,-շարունակում է հեղինակը:

Քրիստոնյա լինելու համար եռանդ և մարտական ազնիվ ոգի է պետք ունենալ, այն պայքարելու տրամադրությունից զուրկ մարդու գործ չէ: Հարկավոր է կենդանի ու ապրող հավատք, բուռն ներքին պայքար` հին կյանքի կուտակված մոլություններից ազատվելու համար: Կարմիր կիրակին քրիստոնեական քաջության հիշեցման օր է, իսկ քաջությունը հիմնական կետն է քրիստոնեական առաքինությունների մեջ:

Ուրեմն և` Կարմիր կիրակին հիշեցում է, որ քրիստոնեկան կյանքը պայքար է վատ և տգեղ երևույթների դեմ:

«Կարմիր կիրակին խորհրդանշում է քրիստոնեական հավատքի համար նահատակված վկաներին: Ամեն անգամ, երբ մենք ննջեցյալների համար աղոթում ենք, մենք հռչակում ենք մեր հավատքը հարության նկատմամբ:

«Մտայնություն կա, որ քրիստոնեությունը աշխարհի դեմ է քարոզում: Իրականում քրիստոնեությունը քարոզում է աշխարհում քրիստոնեավայել ապրել: Նահատակների ու վկաների նպատակն էլ սա էր»: Մեկնությունը՝ Շահե աբեղա Անանյանի:

Աղբյուր` Արտակ Արք. Մանուկյան, «Հայ եկեղեցու տոները»

Հովսեփ ավագ քահանա Հակոբյան «Կարմիր կիրակի»

Շնորհք Պատրիարք Գալուստյան «Գունագեղ Կիրակիներ»

Պատրաստեց Նունե Մովսիսյանը