Մենք միայն այն ժամանակ ենք Հայր Աստծո հարազատ որդիները, երբ

Սպանում ենք չարի զավակներին և ապրեցնում հոգևոր զավակներին.

Մեռցնում ենք հպարտությունը և ապրեցնում խոնարհությանը:

Մեռցնում ենք նախանձն ու ատելությունը և ապրեցնում սերը:

Մեռցնում ենք բարկությունը և ապրեցնում համբերությունը:

Մեռցնում ենք խռովությունը և ապրեցնում խաղաղությունը:

Մեռցնում ենք ագահությունը և ապրեցնում ողորմությունը:

Մեռցնում ենք որկրամոլությունը և ապրեցնում պարկեշտությունը:

Մեռցնում ենք բղջախոհությունը և ապրեցնում ողջախոհությունը:

Մեռցնում ենք ծուլությունը և ապրեցնում արիությունը:

Գրիգոր Տաթևացի «Հայր մեր» աղոթքի մեկնությունը» գրքից

«Ձեռքերի սրբությունն այն է, որ դրանք մաքուր պահենք ագահությունից, արյուն թափելուց, գողությունից:

Լեզվի սրբությունն այն է, որ լեզուն զերծ պահենք բարկությունից, հայհոյանքից, աղաղակներից:

Սրտի սրբությունն այն է, որ սիրտը մաքուր պահենք ամեն տեսակ մեղքերից, չար խորհուրդներից, որովհետեւ սիրտը Սուրբ Հոգու տաճարն է»:

Գրիգոր Տաթևացի