Սեփական անձի նկատմամբ սերը ծնվում է հոգնությունից:

Ծնվում է, երբ հոգնում ես կրել ուրիշի զգեստը, որը համապատասխանում է ուրիշների սպասելիքներին, երբ հոգնում ես պտտվել շահավետ կողմի ուղղությամբ:

Հոգնում ես ընդդիմանալ սեփական ճշմարտության դեմ, հոգնում ես այդ ճշմարտությունը թաքցնելուց, ընդ որում` նաև ինքքդ քեզանից թաքցնելուց:

Եվ այդ ժամանակ պառակտված մասերը ուզում են միմյանց գրկել` գիտակցելով, որ իրենք քոնն են: Նրանք անցել են վախի միջով` դառնալով վախենալու, անցել են ցավի միջով` դառնալով կենդանի հիշողություններ, իսկ իրադարձությունների միջով անցնելով` դարձել են դառը ափսոսանքներ, ի վերջո, վիրավորանք և չարություն հարուցելով նրանց հանդեպ, ովքեր թույլ են տվել այդ ամենը:

Սիրել ինքդ քեզ, նշանակում է սիրել քո թուլությունը, «վատ և չմարմարվող լինելը»: Սա ամենևին սիրուն նկարը սիրել չէ և ոչ էլ անծանոթին գեղեցիկ վարդերով փունջ ուղարկել:

Ուղղակի միայն այս դեպքում եք դուք իրական դառնալու հնարավորություն ստանում:

Միայն այս դեպքում եք դուք հնարավորություն ստանում դառնալու`

Ջերմ,

Ուժեղ,

Եվ կենսունակ:

Աղբյուր`  Елена Киселева

Ռուսերենից թարգմանությունը` Նունե Մովսիսյանի

Նկարը` Նինո Չակվետաձեի