Архив метки: Սարոյան

Գրողի խոստովանություն (հատված)

«Վիլյամ Սարոյան» մեդիափաթեթ կրտսեր դպրոցականների համար

Հարթություն, Աստված և մտքի լռություն, խճճված միջանցքներ և սյուներ: Վայրեր, ուր մենք գնում ենք, դեմքեր, որ տեսնում ենք, և երգող երեխաներ..

Թարգմանությունը՝  Էլֆիք Զոհրաբյանի

Ապրիլի 16, 1981, հինգշաբթ Մանկան ներսում գտնվող լիճը դառնում է հայելի, և գոյանում է արվեստագետը, որը միջազգային համբավի է հասնում, բայց ներքուստ մնում է կարծր, կոշտ մի ապակի, որը ավելի հաճախ սառցակալած է… Եվ ահա նա սիրահարվում է, և սառույցը … Читать далее →

1981 թ. մայիսի 18-ին Փարիզում վախճանված Սարոյանը ընդամենը մի կտակ է ունենում` «Մոխիրս թաղեք Բիթլիսում»: Սակայն  կյանքի վերջին պահերին կտակը փոխում է, որի հիման վրա էլ նրա մոխիրը տանում են Հայաստան և թաղում այնտեղ:

— Դուք ուզում եք, որ ես ծիծաղե՞մ: Նա իրեն միայնակ և անզոր էր զգում դատարկ դասարանում, բոլոր տղաները տուն էին գնում՝ Դեն Սիդը, Ջեյմս Միսիպպոն, Դիկ Կորկորանը, նրանք բոլորը քայլում էին Հարավային Խաղաղականի երկաթգծի երկայնքով՝ ծիծաղելով, խաղալով, իսկ Միսս Ուիսիգի … Читать далее →

Նրան ասված էր. -Երկու ամենախոշոր  նարինջները ձեռքդ բռնած կանգնիր փողոցի անկյունում և երբ մոտովդ ավտոմեքենա անցնի, ժպտա ու մեկնի նարինջները: Մեկ հատը` հինգ սենթ, եթե մեկը վերցնեն, երեք հատը տասը սենթ, դյուժինը` երեսունհինգ սենթ: Ժպտա բերանովդ մեկ,- ասաց հորեղբայր Ջեկը,- … Читать далее →