-Չգիտեմ, թե ինչ է կատարվում, Հաստլիկ: Համալսարանում գործերս այնպես չեն գնում, ինչպես կուզենայի:
-Ի՞նչը նկատի ունես:
-Տարվա սկզբից առաջադիմությունս նվազում է «դանդաղորեն, բայց հաստատորեն»: Սովորաբար ես ստանում էի յոթեր, ութեր, երբեմն իններ: Բայց վերջին քննաշրջանում ամենբարձր թվանշանս վեցն է եղել: Չգիտեմ, էլ ո´չ ուժ ունեմ, ո´չ ցանկություն, չեմ կարողանում կենտրոնանալ:
-Դե, Դեմիան, պետք է հաշվի առնես, որ արդեն տարեվերջ է: Հնարավոր է քեզ հանգիստ է պետք:
-Ուզում եմ հանգստանալ, բայց մինչև տարվա վերջը դեռ երկու ամիս կա, այնպես որ ինձ չեմ կարող արձակուրդ տալ:
-Երբեմն թվում է, թե քաղաքակրթությանը հաջողվել է մեզ խելքահան անել: Քնում ենք տասներկուսից մինչև ութը, ճաշում ենք տասներկուսից մինչև մեկը, ընթրում՝ իննից մինչև տասը. . .Ստացվում է, որ մեզ ղեկավարում է ժամացույցը, այլ ոչ թե մեր ցանկությունները: Կարծում եմ՝ ինչ որ հարցերում որոշակի կարգ անհրաժեշտ է, բայց մնացած դեպքերում անհասկանալի է, թե ինչու է պետք:
-Ինչ էլ որ ասես, հիմա ինձ ոչ մի կերպ չի կարելի հանգստանալ:
-Բայց դու պնդում ես, որ քո առաջադիմությունը ընկնում է:
— Պետք է, որ մի ուրշ ելք լինի:
Կար-չկար մի փայտահատ, ով ընդունվեց աշխատելու փայտամթերման աշխատանքներում: Աշխատանքի պայմանները լավն էին, աշխատավարձ նույնպես, այնպես որ նա որոշեց երեսը չսևացնել:
Առաջին օրը եկավ բրգադիրի մոտ, ով նրան տվեց կացին և հողաբաժին առանձնացրեց:
Խանդավառված փայտահատը անցավ գործի:
Այդ օրը նա տասնութ ծառ տապալեց:
-Շնորհավորում եմ, -նրան ասաց բրիգադիրը,- այդպես շարունակիր:
Բրիգադիրի գովեստից ոգևորված փայտահատը որոշեց մյուս օրն ավելի լավ աշխատել, դրա համար էլ երեկոյան շուտ պառկեց քնելու:
Առավոտյան առաջինն արթնացավ ու գնաց անտառ:
Չնայած բոլոր ջանքերին, նա տասնհինգ ծառ տապալեց:
«Հավանաբար հոգնել եմ» մտածեց փայտահատը և արևի մայր մտնելուն պես պառկեց քնելու:
Արևի առաջին ճառագայթների հետ նա վեր կացավ, լի վճռականությամբ, որ այդ օրը գերազանցելու է իր ռեկորդը՝ տասնութ ծառը: Բայց այդ օրը կեսն էլ չարեց:
Մյուս օրը նա յոթ ծառ կտրեց, հաջորդ օրը՝ հինգ, հետո ամբողջ երեկոն ծախսեց մի ծառի վրա:
Անհանգստանալով, թե ինչ կասի բրիգադիրը, նա պատմեց ամեն ինչ, միաժամանակ երդվելով, որ աշխատել է անբողջ թափով:
Բրիգադիրը հարցրեց.
-Ե՞րբ ես վերջին անգամ կացինդ սրել:
-Կացինը սրե՞լ: Դրա համար ես ժամանակ չունեի, շատ զբաղված էի ծառ կտրելով:
—Ի՞նչ օգուտ, Դեմիան գործը սկսել մեծ ջանքեր կիրառելով, որոնք շուտով անօգուտ կդառնան: Երբ ես շատ եմ լարվում, ինձ միշտ ժամանակը չի հերիքում ուժերս վերականգնելու:
Հանգստանալը, աշխատանքի տեսակը փոխելը, ուրիշ բանով զբաղվելը՝ հաճախ սրանք մեր աշխատանքային գործիքները սրելն է: Իսկ շարունակել ինչ որ բան անել ուժի միջոցով, հակառակը, անպտուղ փորձ է կամքի լարումով փոխհատուցել կյանքի ինչ որ պահին մարդու չարածը:

Թարգմանությունը`  Գևորգ Հակոբյանի