Սիրո էությունը միշտ սիրով լեցուն լինելու մեջ է:

Բարության էությունը միշտ բարությամբ լցված լինելու մեջ է:

Լավ է, երբ սիրում ես բոլորին, բայց  լավ ՃԱՆԱՉԻՐ միայն Աստծուն, քանզի «Հենց նրան էլ, ով սիրում է Աստծուն, տրվում է ճշմարիտ գիտելիքը» (Կորնթ. 8: 3):

Կյանքը չի սիրում հպարտներին ճիշտ այնպես, ինչպես հպարտներն են ատում կյանքը:

Աստված դեպի Իրեն է ձգում նրանց, ովքեր ոչ միայն ցանկանում են, այլ կարողանում են Նրան սիրել:

Միայն Սերն է սովորեցնում ներել.  «Եթե դուք մարդկանց ներեք իրենց հանցանքները, ձեր երկրնավոր Հայրն էլ ձեզ կների» (Մատթ. 6: 14):

Կատարյալ Սերը բարձրագույն և բացառիկ պարգև է.  «Կատարեա՛լ եղէք դուք, ինչպէս եւ ձեր երկնաւոր Հայրն է կատարեալ»:

Մեր հոգևոր կյանքը չի ստացվի, եթե Հավատը, Հույսը և Սերը մնում են լոկ գեղեցիկ խոսքեր:

Իսկական Սերն ու իսկական ընկերությունը նույն բաներն են:

Աստված բոլորիս սիրում է, բայց մենք չենք սիրում Նրան: Դա է  ցավն  ու մեր կյանքի ողբերգությունը, քանզի «Մարդիկ առավել սիրեցին խավարը, քան ցանկացան լույսը» (Հովհ. 3: 19):

Սերը փրկում է, կապվածությունը` կործանում. «Մարդու թշնամիները յուրայիններն են» (Մատթ. 10: 36).

Ինչ-որ մեկին սիրել դեռևս չի նշանակում իրապես բարի լինել:

Առանց Աստծո հանդեպ տածած սիրո`  հնարավոր չէ լինել իրապես բարի:

Նա, ով իրոք սիրում է Աստծուն, իր անձի նկատմամբ չի ակնկալում կարեկցանք:

Երբ հոգին գնում է առ Աստված, բոլոր ուժերը մեկտեղվում են Սիրո մեջ, իսկ երբ մարդն ընկնում է հպարտության մեջ` բոլոր ուժերն ախտահարվում են` բաժանվելով ատելության, չարության և հուսահատության:

Սերն առ Աստված պետք է լինի ամուր, բայց ոչ երբեք զգացական:

Հոգևոր սերն Աստվածային սիրո ստվերն ու տեսիլքն է:

Հոգևոր ոլորտում խոր փոփոխություններ հնարավոր են միայն այն դեպքում, երբ մարդն անցնում է տառապանքի միջով` ամրապնդվելով հավատով ու հույսով` նպատակ ունենալով առավելագույնս մոտենալ Աստծո Սիրուն, այն Սիրուն, Որն այս աշխարհից չէ:

Ավելի լավ է սիրել, քան մտածել Սիրո մասին:

Զգացմունքային սենտիմենտալությունը դեռևս  իսկական սեր չէ, իսկ արտասվալից լացը ամենևին էլ հոգու արցունքները չեն:

Սերը կարող է լինել միայն Ճշմարիտ, իսկ Ճշմարտությունը միշտ Սեր է:

Աստվածային հոգևոր Սերը չի կարող սառչել: Սառչում և հատնում է միայն մարդկային սերը:

Աստվածային Սերը երբեք չի հատնում, այն հոսում է սրտից այնպես, ինչպես Անմահական Ջուրը: Եվ որքան շատ է հոսում, այնքան շատ է  մեծանում սիրտը. «Նա, ով կխմի Իմ տված ջուրը, չի ծարավի հավիտյան»:

Աստվածային Սերը չի կարող հատնել, այն կարող է միայն ավելանալ Հավերժության մեջ:

Ռուսերենից թարգմանությունը` Նունե Մովսիսյանի