Մենք հարցրինք ուսուցչին.

-Ովքե՞ր են քո երեխաները:

Նա պատասխանեց մեզ.

-Իմ երեխանե՞րը:

Նա է, ով կապված չէ նյութական իրերին և չի հիշում դրանց գները:

Ով թռչուն է սիրում:

Ով գնահատում է առավոտյան թարմ օդը:

Նա է, ում համար գործողությունն ավելին է, քան ժամանակը:

Ով հասկանում է ծաղիկներին:

Ով  քաջ է՝  առանց նկատելու այն:

Ով չի սիրում անիմաստ շաղակրատել:

Ով  գնահատում է գեղեցկության ուրախությունը:

Ով հասկանում է կյանքը տեսանելիից անդին:

Ով զգում է, ինչ և երբ պետք է վերցնել իր իսկ Գավաթից:

Ով շտապում է կատարել իր համար նախատեսվածը:

***

Շտապեք երեխանե՛ր…

Դուք եկել եք  տաճար, որպեսզի աղոթե՞ք:

Ո՛չ, դուք եկել եք պահանջելու:

Դուք աղոթում եք ոչ հացի կտորի, ոչ էլ հիվանդ մոր համար:

Դուք շորթողներ եք, կողոպտիչներ, հետն էլ հանդես եք գալիս  Քրիստոսի անունից:

Եվ ի՞նչ ես պատրաստվում անել թռցրածդ:

Տալու ես ա՛յ այն մեկին, որ քո տերն է և քեզ է հետևում փողոցի անկյունում կանգնած:

Քո աչքերում ատելություն կա:

Քո ներսում կոպտություն ու զայրույթ կա: Անորոշություն ու անվստահություն էլ կա: Ո՞վ ձեզ վաճառեց սատանային, երեխանե՛ր: Գահավիժելու վտանգը մեծ է: Երկինքը աղմկում է:

Աղբյուրը՝  Շալվա Ամոնաշվիլի, «Շտապե՛ք երեխաներ, թռչել ենք սովորելու», (Մոսկվա, 2005)

Թարգմանությունը՝  Նունե Մովսիսյանի

Լուսանկարը՝  անձնական արխիվից