Մի ուսուցչի մոտ այս կամ այն մեթոդը,  ուսուցման այս կամ այն ձևը ստացվում է, մյուսների մոտ՝  ոչ: Առաջինները եզրակացնում են` այդ մեթոդը, ուսուցման այդ ձևը լավն է: Մյուսներն էլ ասում են՝  դրանք բանի պետք չեն: Ո՞րն է խնդիրը:

Ուսուցման ոչ մի մեթոդ, կրթական ոչ մի համակարգ չի կարելի գնահատել առանց այն իրականացնող ուսուցչի: Ուսուցչի ներքին բնույթը, հոգեկան աշխարհը կարող է ձգել երեխաներին, նրանց հոգեկան աշխարհը և երեխաները ընդունեն նրան՝ այդ ուսուցչին: Առաջանում է համատեղելիության նման մի բան: Սա այն է, ինչ չի տեղավորվում «մեթոդ», «ընդունելություն», «համակարգ», «ծրագիր» հասկացությունների մեջ: Այն, ինչի մասին խոսում ենք՝  ուսուցչի հոգեկան էներգիան է: Հենց այդ էներգիային էլ պիտի հարցնենք. «Էդ ինչպե՞ս է պատահում, որ երեխան հայտնվում է մանկավարժական բարերար ազդեցության տակ, հը՞ն»:

Բայց հոգեկան էներգիան լինում է դրական և բացասական:

Մանկավարժական մեթոդներն ու համակարգերը գտնվում են հոգեկան էներգիայի տիրույթում և դառնում են պիտանի կամ անպետք՝  կապված ուսուցչի դրական և բացասական էներգիայի բնույթից:

Աղբյուրը՝   Амонашвили Ш.А. Вера и любовь. М., 2009.

Թարգմանությունը՝   Նունե Մովսիսյանի

Լուսանկարը՝  Մարթա Ասատրյանի