Նայի՛ր Աստծու գործերին. ո՞վ կարող է ուղղել այն, ինչ խախտել է Աստուած։

Քո լաւ օրը բարիքների մէ՛ջ ապրիր, բայց յիշի՛ր, որ վատ օր էլ կայ։ Եւ տե՛ս, որ Աստուած դրանք միահիւսեց իրար, որպէսզի մարդ այնուհետեւ խօսելու բան չունենայ։

Ես իմ ունայնութեան օրերին տեսայ ամէն ինչ. արդար կայ, որ իր արդարութեան մէջ կորչում է, ամբարիշտ էլ կայ, որ ապրում է իր չարութեամբ։

Չափազանց արդար մի՛ լինիր եւ ոչ էլ շատ ճարտար, որ չլինի թէ սխալուես։

Ահա այս բոլորը գտայ, — ասում է Ժողովողը, — մէկ առ մէկ հաշուելով՝ գտնելու համար խորհուրդները. հոգիս փնտռեց, բայց չգտայ. հազարի մէջ մի տղամարդ գտայ, բայց կին ամենեւին չգտայ։

Բայց ահա գտայ այն, որ Աստուած մարդուն ուղղամիտ է ստեղծել, բայց մարդիկ չար խորհուրդներ փնտրեցին։ Ո՞վ է ճանաչում իմաստուններին, եւ ո՞վ կարող է այս հարցերի մեկնութիւնը տալ։

Շատ ամբարիշտ մի՛ լինիր եւ մի՛ լինիր խստաբարոյ, որ չլինի, թէ տարաժամ մեռնես։

Լաւ է, որ մէկը բռնես եւ միւսից էլ ձեռքդ չքաշես, որովհետեւ ով երկնչում է Աստծուց, նա կազատուի ամէն բանից։

Իմաստութիւնն աւելի շատ է օգնում իմաստունին, քան քաղաքում գտնուող տասը իշխան։

Երկրի վրայ չկայ արդար մի մարդ, որ բարի գործ անի եւ չմեղանչի։

Բայց դու ամբարիշտների ասած ամէն խօսք սրտիդ շատ մօտ մի՛ ընդունիր, որ ծառայիդ անէծքը չլսես, երբ նա քեզ անիծի։

Ծառան շատ անգամ քեզ կարող է վատութիւն անել եւ շատ անգամ սրտիդ տանջանք պատճառել, սակայն դու էլ ուրիշներին չանիծես։

Ի ճանապարհի յորժամ գնայցէ անմիտն, սիրտ նորա կասեսցի. եւ զոր ինչ խորհի` ամենայն անմտութիւն է։ Եթէ հոգի իշխանին ելցէ ի վերայ քո` մի թողուր զտեղի քո. զի ողոքումն դարձուցանէ զմեղս մեծամեծս։ Է չարութիւն զոր տեսի ի ներքոյ արեգական որ իբրեւ յակամայ կամս ել յերեսաց իշխանին։ Տուաւ անմիտն ի բարձրութիւնս մեծամեծս. եւ մեծատունք ի խոնարհութեան նստցին։ Տեսի ես զծառայս հեծեալս ի ձիս, եւ իշխանս զի գնային իբրեւ զծառայս յերկրի։ Որ փորէ խորխորատ` ի նոյն անկցի, եւ որ քակէ զցանգ` հարցէ զնա աւձ։ Եւ որ բառնայ քարինս` նոքիմք չարչարեսցի, եւ որ պատառէ փայտ` նովին ճգնեսցի։ Եթէ անկցի եւս երկաթն` եւ նա տրտմեցոյց զերեսս իւր. եւ զաւրութիւնք զաւրացուցանեն, եւ է առաւելութիւն քաջ իմաստութեան։ Եթէ հարցէ աւձ ի թովել, ոչ ինչ է առաւելութիւն թովչին։ Բանք բերանոյ իմաստնոյ շնորհք. եւ շրթունք անմտի ընկղմեն զնա։ Սկիզբն բանից բերանոյ նորա անմտութիւն. եւ վախճան նորա ծուփ չարութեան։ եւ որ անմիտն է յաճախէ զբանս։ Ոչ գիտէ մարդ զինչ եղեալ է` եւ զինչ լինելոց է, զի զկնի նորա ո՞վ պատմեսցէ նմա։ Ջան անմտին չարչարեսցէ զնա. որ ոչ գիտաց երթալ ի քաղաք։ Վայ քեզ քաղաք որոյ թագաւոր քո մանուկ է, եւ իշխանք քո ընդ առաւաւտս ուտեն։ Երանի քեզ երկիր, որոյ թագաւոր քո որդի ազատի է, եւ իշխանք քո ի ժամու ուտեն զաւրութեամբ` եւ ոչ ամաչեսցեն։ Ի վատութեան խոնարհեսցին հեծանաձգութիւնք. եւ ի դատարկութեան ձեռաց կաթեսցէ տուն։ Ի ծաղր առնեն զհաց, եւ գինի եւ եւղ ուրախ առնեն զկենդանիս. եւ արծաթոյ լուիցէ ամենայն ինչ։ Սակայն եւ ի մտի քում մի անիծաներ թագաւորի, եւ ի շտեմարանս սենեկաց քոց մի անիծաներ մեծի. զի թռչունք երկնից հասուցանեն զբարբառ քո, եւ որոց թեւք են պատմեն զբան քո։

***

Երբ յիմարը ճանապարհ գնայ, պիտի երեւայ, որ խելքը պակաս է, եւ ինչի մասին էլ նա մտածի՝ ամբողջն անմտութիւն է։