Ամեն անգամ Քեզ  հանդիպելի՜ս…

Ամեն անգամ Քեզ  հանդիպելիս՝  սրտիս զարկերն անսովոր աշխուժանում են: Այդպես է լինում միշտ, երբ բյուր մարդոց մեջ զգում եմ այն Մեկի ներկայությունը, ում ներսում Լույսի հորդահոս աղբյուր կա…

Քո ներսի կիսամո՜ւթը…

Քո ներսի կիսամութը ստիպում է տեսնե՛լ:

Քո ներսի լռությո՜ւնը…

Քո ներսի լռությունը պարտադրում է լսե՛լ:

Ու հենց այդ պահին գիտակցում եմ, որ կիսամութն ու լռությունը դեպի լույս տանող դռներ են՝  ներս գնալ ցանկացողի ճանապարհ:

Դու ամբողջովին խնկաբույր ես ու պատարագոտ՝  սիրտն ու հոգին մաքրող-ազնվացնող, վեհացնող ու վերացնող սպեղանի…

Քո ներսում խաչվում են ժամանակներն ու տարածությունը՝  պարզորոշ թողնելով գիտակցումն առ այն, որ դրանք, ըստ էության, չկան, գոյություն չունեն…

Քո մոտիկությունից ծնկներս ծալվում են: Նույնիսկ իմ անցած դժոխքի ճամփեքը չկարողացան ինձ ստիպել ծնկել, բայց Քո առջև խոնարհվում եմ ինքնակամ:

Քո առջև խոնարհվում եմ թե չէ՝  արցունքներ են հայտնվում: Ոչինչ, թո՛ղ հոսեն, հետո ժպիտ են դառնալու ու ծիածան…

Ուրիշ ոչ մի տեղ ես ինձ այդքան վերերկրային ու աննյութեղեն չեմ զգում, որքան Քո ներսում: Այդպիսին եղել եմ, հավանաբար, իմ աստվածուհի մոր արգանդում:

Ամեն անգամ Քեզնից հեռանալիս՝  հոգիս նվաղում է: Այդպես է լինում միշտ, երբ Քո Լույսից աննշան մի հյուլե հայտնվում է իմ ներսում…

Հ.գ. Այսպիսի «սաղմոս» ծնվեց, երբ հերթական անգամ հայտնվեցի Հաղարծին-Մակարավանք-Գոշավանք Աշխարհներում:

Լուսանկարը՝  անձնական արխիվից (Հաղարծին)

Ն. Մ.