Եթե զինվորի պարտականությունը կյանքը տալն է թագավորության համար, դա զինվորի համար պարտք է Աստծո առաջ, ոչ թե թագավորության: Աստված հոգ է տանում, որ մարդը գիտակցի դրա էությունն ու իմաստը: Այդ մարդու էությունն ու իմաստը թագավորության զինվոր լինելու մեջ է:

Պահապանների պարտականությունը ինձ պատիվ անելն է: Արդյո՞ք նրանք ինձ են ծառայում: Ես պատրվակ եմ, որպեսզի նրանք իմ միջոցով իրականացնեն իրենց պարտականությունը: Ես հանգույց եմ, որն ինձ կապում է իմ պահապանների պարտականություններին:

Պատերազմ հայտարարելով՝  ես ստեղծում եմ թշնամիներ: Ստեղծում եմ նրանց ու դաժանացնում:
Եվ ես իզուր եմ հավատացնում, որ այսօրվա բռնությունը ծնունդ է տալու վաղվա ազատության: Ես արմատավորում եմ միայն բռնություն: Կյանքին մատերի վրա չես խաղացնի: Չես խաբի ծառին, այն ձգվում է այնտեղ, որտեղ նրան ուղղորդում են: Մնացածը՝  բառերի քամի է: Եվ, եթե ինձ թվում է, որ ես այս սերունդին զոհաբերում եմ ի բարօրություն հաջորդների, ես պարզապես զոհաբերում եմ մարդկանց: Ոչ թե սրանց, ոչ թե նրանց, այլ բոլորին միանգամից: Բոլորին ես դատապարտում եմ դժբախտության: Մնացածը՝  բառերի քամի է: Եվ, եթե ես կռվում եմ հանուն խաղաղության, ես պատերազմն եմ ամրապնդում: Պատերազմի օգնությամբ խաղաղություն չի հաստատվի: Ես խաղաղություն կարող եմ հաստատել միայն խաղաղության շնորհիվ:

Ես գիտեմ մի ազատություն. սեփական հոգին մարզելու ազատություն:

Դու պտտվում ես բառի շուրջբոլորը: Ծառայիր կյանքին, և ամեն ինչ կկարգավորվի: Ծառայել կարգին՝  նշանակում է անկենդանություն տարածել: Կարգ հանուն կարգի՝  կյանքի խեղում է:

Ես գիտեմ. դեմ առ դեմ դուրս են գալիս միայն բառերը, իսկ մարդը, քայլ առ քայլ բարձրանալով վերև, ամեն ինչ տեսնում է այլ կերպ, և նրա համար չկա ոչ մի հակասություն:

Բառերի քամին ունայնություն է, ես միշտ արհամարհել եմ դրանք: Ես չեմ հավատում բանավոր հնարքների արդյունավետությանը:

Եթե դու աշխատանքի ընթացքում ժամանակ ես խնայում (ես նկատի չունեմ հանգիստը. հոգնած ձեռքերի անուժությունը, լարված մտքի ընդարմացած վիճակը), քեզ տրվում է մեռած ժամանակ:

Եթե դու կյանքը բաժանել ես երկու անհամատեղելի մասերի՝  աշխատանքի և հանգստի, ապա աշխատանքը վերածվում է լուծի, որը ցավ է պատճառում հոգուն, իսկ հանգիստը՝  դատարկ ունայնության:

Եթե դու կյանքը ապրել ես ու չես ենթարկվել հոգու կամ սրտի թելադրանքին, այլ առաջնորդվել ես որոշակի նկատառումներից ելնելով, որոնք հնարավոր է արտահայտել բառերով և, որպես ամբողջություն տեղավորել բառերի ներսում, ապա մենք քեզ հետ խոսելու ոչինչ չունենք:

Աղբյուր՝  АНТУАН ДЕ СЕНТ-ЭКЗЮПЕРИ. «Цитадель»

Ռուսերենից թարգմանությունը՝  Նունե Մովսիսյանի

Կարող եք ծանոթանալ նաև  «Էքզյուպերի» կայքէջին