Հունիսի 13-ին ծնվել է Բակունցը, մեր Ակսել Բակունցը: 

«Կոմիտասի երգերի և Սարյանի գույների մասին խոսում են ինչպես հրաշքի մասին, որն անհնարին է արտահայտել խոսքերով: Բայց մենք ունենք մի գրող, որի խոսքը երգում է կոմիտասաբար և փայլում սարյանական կտավների բոլոր գույներով: Այդ Բակունցն է, մեր Ակսել Բակունցը»: Ավ. Իսահակյան

Գուրգեն Մահարու հուշերից

Մեծ բարեկամներ էին Ակսել Բակունցն ու Եղիշե Չարենցը: Նրանց բարեկամությունը շատ էր հիշեցնում Հովհաննես Թումանյանի և Ղազարոս Աղայանի բարեկամությունը:

Նրանց բարեկամությունն սկսվեց ծանոթության րոպեից և տևեց մինչև վերջ, որն ունեցավ տասը-տասնմեկ տարվա կյանք, բովանդակալից, լեցուն, վճռական տարիներ, տարիներ բեղմնավոր տքնության և ստեղծագործական վերելքի:

-Որտեղի՞ց եկավ մեր Ակսելը,-ասում էր Չարենցը,-դու տես՝  կարճ ժամանակվա ընթացքում ինչ դառավ: Եկավ ոնց որ գարնանային որոտ: Այսպես գալիս են միայն իսկական գրողները՝ անսպաելի ու հանկարծական… Ակսելը մեծ երևույթ է:
Իր հերթին Բակունցը բարձր էր գնահատում Չարենցի տաղանդը, նրա գիրն ու գրականությունը, երբ կարդում էր պարբերական մամուլում ժամանակակից բանաստեղծների «ստիխները», ուսերը վեր էր քաշում.
-Չարենցից հետո ի՞նչ բանաստեղծություն:
Ես չեմ հիշում, որ նրանք մեկմեկու ներկայությամբ իրար գովեին: Բակունցն առհասարակ սովորություն չուներ կարդալ իր ձեռագիր գործերը, հակառակ Չարենցի: Երբ Չարենցը կարդում էր իր անտիպները, Ակսելը կեպին քաշում աչքերին և ուշադրությամբ լսում էր: Երբ վերջանում էր ընթերցումը, Բակունցը բարձրացնում էր կեպին, մի ծխախոտ էր վառում ու դժվար չէր նրա աչքերում նկատել հիացմունք ու ուրախություն: Չարենցը կարդում էր «Դեպի լյառն Մասիս» անտիպ գործը: Երբ վերջացրեց, Բակունցը խնդրեց:
-Տուր, մի անգամ էլ ես կարդամ:
Կարդաց մտքում և վերջացրեց խորը հառաչանքով:
— Դա՜…-այս եղավ նրա ամենաբարձր գնահատականը:
Տարբեր խառնվածքի մարդիկ էին Չարենցն ու Բակունցը: Չարենցը հախուռն էր, անմիջական, Բակունցը՝ զուսպ ու ներհուն: Չարենցի մոտ ուժեղ էին անողոք հումորն ու կտրուկ եզրակացությունները, Բակունցն ավելի ռոմանտիկ էր և հարուստ կախման կետերով: Չնայած դրան՝  նրանք մի մեծ ներդաշնակություն էին և իրար հասկանում էին կես խոսքից: Ինչպես Չարենցն էր ընդունում Բակունցի հեղինակությունը, այնպես էլ Բակունցը՝  Չարենցի:
-Գնանք Եղիշի մոտ, տեսնենք՝  ի՞նչ կասի այս մասին,-ասում էր Բակունցը, երբ մի հարց թվում էր դժվար լուծելի:
-Մեր Ակսելն էլ ժամանակ գտավ գյուղ գնալու: Տեսնես՝  ի՞նչ է նրա կարծիքը:
Թե՛ Ակսել Բակունցը, և թե՛ Եղիշե Չարենցը բարեկամներ էին երիտասարդ գրողների: Նրանք ուրախանում էին, երբ լույս էր տեսնում մի լավ գիրք կամ պարբերական մամուլում հանդես էր գալիս մի հուսատու ստորագրություն: Խստաբարո սիրով նրանք հովանավորում էին ինձ ու Մկրտիչ Արմենին, լավի համար ուրախանում էին, վատը ձաղկում անողոք ու անխնա:
-Գրականության հետ հանաք անել չի կարելի, մենք պատասխանու ենք գալիք սերունդների առաջ,-թվում էր, թե այս նրանց ամենօրյա մտահոգությունն էր, և այս խոհերով ապրում էին նրանք ոչ միայն գրելիս, այլև խոսելիս, վիճելիս, մի դրույթ հաստատելիս կամ ժխտելիս: Նրանք սիրում էին նաև ժամանակակից գրական երևույթներին նայել իրենց նախնիների աչքերով. «Տեսնես՝ ինչպե՞ս կվարվեր Վահան Տերյանը, եթե ապրեր մինչև մեր օրերը»:
Երկուսն էլ ջերմ սիրով սիրում էին Ավետիք Իսահակյանին և Շիրվանզադեին, վարվում նրանց հետ մեծ ակնածանքով և վայելում նրանց փոխադարձ սերը: Ներդաշնակ էին նրանք իրենց համակրությունների ու հակակրությունների մեջ, դժվար էր գտնել մի մարդ, որին Բակունցը սիրեր ու հավատար, իսկ Չարենցը՝  ոչ, և ընդհակառակը: Սիրում էին երկուսն էլ Արարատյան դաշտի պեյզաժը: Ապագա Երևանի պատկերը հանգիստ չէր տալիս նրանց. ժամերով նստում էին մեծ ճարտարապետ Թամանյանի արվեստանոցում և զննում նոր Երևանի նոր հատակագիծը:
Չկան այսօր երկու մեծ բարեկամները, բայց նրանց պայծառ կերպարները կապրեն և կանցնեն սրտից սիրտ, սերունդից սերունդ:

Աղբյուր՝  Ֆիմինե ֆեյսբուքյան էջ

Կարող եք ծանոթանալ նաև «Բակունց» կայքէջին