Ինչքան էլ որ մենք ուզենանք` գեղեցիկ բառերը միշտ չէ, որ ճշմարիտ են լինում:

«Այն ամենը, ինչն չի սպանում` ինձ ուժեղ է դարձնում»,- այսպես է ասել Նիցշեն, հետո խելագարվել է, իսկ հետո` մահացել: Նրա ասածը գեղեցիկ բառեր են, բայց ճշմարիտ չեն:

Այն, ինչը մեզ չի սպանում միանգամից, սպանում է դանդաղ և աննկատ: Սպանում է մեր բարությունը և վստահությունը: Քնքշանքը և անկեղծությունը: Շիտակությունը, շռայլությունը, պայծառ հայացքը և փափուկ սիրտը…

Խաբեությունը, դավաճանությունը, ստորությունը, երախտամոռությունը, դաժանությունը, անարդարությունը կարող են և անմիջապես չսպանել, այլ սպանել կաթիլ առ կաթիլ… Համբերում ենք, դիմանում ենք, իսկ վերքը ապրում է: Սպին մնում է. մաշկը` կոպտանում:

Եվ այդպես, աստիճանաբար չես էլ նկատում, թե ինչպես է մաշկը ձևափոխվում: Կարող ես ինքդ քեզ մխիթարել`ես ուժեղ եմ դարձել: Այո՛: Բայց…հոգում կտրվել է ևս մի լար, լռել է բյուրեղյա մի զանգ ևս: Ինչ-որ բան կամ ինչ-որ մեկն այնտեղ` հոգում մեռել է. մի բարի փերի կամ փոքրիկ հրեշտակ, որոնք քո մի մասնիկն էին…

Դրա փոխարեն դու արդեն գիտես, թե ինչպես է հարկավոր արձագանքել հարվածին: Ինչպիսի դաժան բառեր ասել և հարկ եղած դեպքում` ինչ պատասխան տալ:

Դու արդեն գիտես, որ կարող են հարվածել հենց այնպես` առանց որևէ բանի համար: Կամ կարող են հարվածել` երախտագիտության փոխարեն: Դու դրա համար արդեն չես էլ զարմանում: Սովոր ես: Սովորել ես նաև համբերել կամ պաշտպանվել:

Բայց ինչ-որ բան յուրաքանչյուր հարվածից հետո անդառնալիորեն կորչում է: Կորչում է դավաճանության, հիասթափության հետ միասին: Այդ ինչ-որ բանը քեզանից հեռանում է և մեռնում: Դու դառնո՞ւմ ես ուժեղ, այո՛: Բայց…ուժեղանում ես կարևոր որակների հաշվին:

Այն ամենը, ինչ ինձ չի սպանում` սպանում է ոչ անմիջապես: Բայց արդյո՞ք դարձնում է ուժեղ, թե՞ դառնում ես անտարբեր: Ո՞վ գիտե…

Հարկավոր է քչացնել այն, ինչ սպանում է: Եվ նրանց, ովքեր սպանում են` նույնպես քչացել է հարկավոր: Որովհետև նրանք, միևնույնն է, մարդասպաններ են` ուրիշների նուրբ հոգիների և բարի պոռթկումների մարդասպաններ…

Աղբյուր` Анна Кирьянова

Ռուսերենից թարգմանությունը` Նունե Մովսիսյանի

Կարող եք ծանոթանալ նաև` Աննա Կիրյանովա «Խոսիր, որ քեզ տեսնեմ»