Կգա ժամանակ, երբ դու կդադարես գլուխդ կորցնել և ինչ-որ մեկին ինչ-որ բան ապացուցել, ժպիտով կնայես շրջապատող խելագար աշխարհին, չես շտապի դուր գալ մարդկանց, չես շտապի խորհուրդներ տալ և ինչ-որ մեկին դատել կամ փրկել, կդադարես պատասխանել այն մարդկանց զանգերին, ովքեր երկար ժամանակ է, ինչ չեն հիացնում և չեն հետաքրքրում քեզ, ավելի հաճախ կսկսես նայել երկնքին, քան նրանց, ովքեր մշտապես զբաղված են ինչ-ոչ բաներ անելով, կհիշես այն, ինչը քեզ ոգեշնչում է անկախ հանգամանքներից, ներողություն չես խնդրի, չես բացատրի, չես վիճի, ժամանակ չես վատնի անհետաքրքիր և ժամանակակավոր բաների վրա, կսկսես բացահայտել անհավատալի հանգստությունը և էլի շատ բաներ, որոնք նախկինում չես էլ նկատել` զբաղված լինելով ինչ-որ մեկի պատկերացումները բավարարելով կամ էլի մեկի սպասումներն արդարացնելով:

Ներսի հարմարավետության զգացումն  ավելի թանկ է, քան ժամանակավոր հաճույքի ցանկացած գայթակղություն, շատ ավելի թանկ է, քան ժամանակավոր մարդիկ և ժամանակավոր իրերը:

Այն, ինչ քեզ դուր է գալիս` անհատական է, իսկ անհատականը պատկանում է միայն այն մարդուն, ում դու տեսնում ես հայելու մեջ: Մնացածը դատարկ շահարկումներ են և նրանց ենթադրությունները, ովքեր փորձում են մեկ այլ բան տեսնել քո մեջ:

Դու ինքդ քո լավագույն համախոհն ես և գիտես` ինչպես այս խենթ ու խելառ աշխարհում ինքդ քեզ հետ լինել և երջանիկ զգալ:

Աղբյուր` Татьяна Марач

Ռուսերենից թարգմանությունը` Նունե Մովսիսյանի