Ես աշխարհիկ մեկն եմ, հեռու եմ կատարյալ լինելուց, հետն էլ լիքը թերություններ ու բարդույթներ ունեմ:

Դավանաբանական թղթեր էլ չեմ կարդացել, կրոնական մեկնություններ` նույնպես: Շատ բաներ չգիտեմ, բայց հասկացել եմ մի կարևոր բան: Մարդն ահռելի, աներևակայելի կարողությամբ օժտված գերճշգրիտ կենսաբանական համակարգիչ է, որը և՛ իրենն է, և՛ իրենը չէ: Իրենն է այնքանով, որքանով նրա մարմնի մի մասն է, բայց և իրենը չէ, որովհետև այն Մարդուց դուրս մի բան է: Էս մեկը հաստա՛տ:

Մարդուց դուրս այդ մի Բանը բնության մեջ է, քեզ սիրելի մարդկանց մեջ, նրանց մեջ, ովքեր այս ֆիզիկական աշխարհից հեռացել են: Վերևներում է, ամեն տեղ է ու ամենուր: Ու, եթե դու կարողանում ես «տիրություն» անել քեզնից դուրս եկող այդ ուժին, դու դառնում ես ավելի մարդասեր, ավելի լուսավոր:

Այս ամենին հասնելու համար մի ճանապարհ կա միայն. հարություն առնել, վերադառնալ առ Աստված, ապրել Աստծո մեջ և Աստծո հետ: Մնացածը քո գործը չէ, շարունակությունն իր ճամփան կհարթի ինքնիրեն` անխափան և  գերդիպուկ:

Անխափան և  գերդիպուկ…

Ձեր`  Նունե