Մեր քաղաքակրթությունը չպետք է կորչի։

Բայց գոյատևելու համար մեր աշխարհը պետք է ներքուստ փոխակերպվի:

Համաշխարհային կրոնների Սուրբ Գրքերում ծածկագրված մեծ ճշմարտությունները պետք է դառնան մեր վերափոխման իրական գործիքը: Սա ցավոտ գործընթաց կլինի, քանի որ շատերի համար ավելի հեշտ է մեռնել, քան փոխվել։

Կարիք չկա մեր երեխաներին պարտադրել կարծրատիպեր, փողի և բարեկեցության պաշտամունք, այսինքն՝ կյանքի պաշտամունք։ Մենք մեր երեխաներին պետք է օգնենք առերեսվել Աստվածային տրամաբանությանը:

Հիշենք՝  ինչ էլ որ մենք պաշտենք սիրո հաշվին՝ կկորչի։

Կյանքի պաշտամունքը տանում է դեպի մահվան պաշտամունք, իսկ հետո՝ քայքայման ու կործանման։

Հավատքն առ Աստված թույլ է տալիս զգալ միասնությունը հավերժության հետ: Միայն այդ դեպքում մարդիկ կկարողանան ապրել, վայելել կյանքը և միևնույն ժամանակ չերկրպագել այն, չձուլվել նրա հետ։

Փրկությունը, ի սկզբանե, դրված է մեր երեխաների հոգիներում: Բայց մեզնից շատ բան է կախված՝ կօգնե՞նք նրանց, թե՞ սովորության համաձայն կխանգարենք․․․

Աղբյուր՝  Лазарев Сергей Николаевич Опыт выживания. Часть 7.

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Նունե Մովսիսյանի